Mooi of zwaar?

Als directeur van een revalidatie-instelling zoek ik graag contact met de eerste lijn. Het laatste jaar heb ik vooral genoten van de gesprekken met de huisartsen bij een kop koffie in hun praktijk of tijdens een nascholing bij ons op locatie.

Wat me iedere keer weer raakt is de enorme liefde voor het vak die voelbaar is en tegelijk de worsteling om dat mooie vak op een manier in te vullen waar je zelf ook gelukkig van wordt.

Vanuit het wederzijdse raakvlak met onze doelgroep komt het gesprek vaak al snel op mensen met chronische pijn of chronische vermoeidheid.

In één van de nascholingsbijeenkomsten ontstond een perspectief op de begeleiding van deze doelgroep dat in ieder geval voor mij verrassend was. Een van de aanwezige huisartsen vertelde dat zij “slechts 10 minuten had om het kwartje te laten vallen bij de patiënt, waar wij soms wel 120 uur daarvoor tot onze beschikking hebben.” Met wat doorvragen bleek dat zij zichzelf inderdaad steeds de druk oplegde om het einddoel te behalen met die patiënt in een enkel consult. Uit de instemmende reacties bij de rest van het gezelschap bleek dat zij zeker niet de enige was die geheel vrijwillig haar werk zo extra zwaar maakte.

Ik vind die drang vanuit persoonlijke drijfveren mooi. Het is echter ook een streven dat bij deze doelgroep alleen maar tot teleurstelling kan leiden. Die teleurstelling leidt vervolgens vrij eenvoudig naar frustratie, naar een gevoel van onmacht en een persoonlijke accu die na zo’n gesprek sneller leeg is gelopen dan u als huisarts wellicht lief is.

Ik hoorde de worsteling van deze huisartsen en vroeg er later gericht naar op andere momenten bij andere artsen. Zij bevestigden vaak datzelfde beeld en steeds opnieuw was de worsteling zichtbaar en was voelbaar dat de patiëntcontacten met deze doelgroep er niet toe bijdroegen dat de huisartsen na het spreekuur ook weer fluitend naar huis gingen.

Dat is wat mij betreft jammer. In mijn ogen zou het ook anders kunnen en daar zou ik graag de komende periode met u als lezers in gesprek willen.

In een behandeltraject van 120 uur, zoals deze huisarts schetste, hebben wij eigenlijk 720 keer een consultduur de kans om het kwartje te laten vallen. Mij maakt het niet uit of dat al na 1 dag gebeurt, of pas bij het scheiden van de markt. Zou dat niet ook te vertalen zijn naar de spreekkamer van de huisarts?