No show
‘Bij het leveren van maatwerk gaat het om wat de cliënt het beste uitkomt, en niet de zorgaanbieder’, luidt de laatste zin in een Volkskrant-artikel van afgelopen zaterdag. Het is een zin die, door zijn stelligheid, discussie uitlokt. De vraag is immers of dit tegen elke prijs moet gelden.
Het artikel gaat over het gegeven dat een gebruiker van wijkverpleging een factuur kan krijgen bij het niet tijdig afzeggen van een afspraak. Natuurlijk heb je als lezer sympathie met de in het artikel aangehaalde Sylvia van der Boom, die zich vanwege ernstig nierfalen soms zó slecht voelt dat het geen nut heeft om een wijkverpleegkundige te laten komen. Ze is dan te zwak om zich te laten wassen en aankleden. Maar ze voelt niet lang genoeg van tevoren aankomen wanneer dit wel of niet het geval is. En toen ze afgelopen zomer niet op tijd afzegde, kwam dit haar op een rekening van 26,67 euro te staan.
Mag de ernst van de zorgvraag uitmaken of zelf de rekening betalen wel of niet redelijk is?
De betreffende zorgaanbieder, TSN, noemt dit geen boete en kan ook goed uitleggen waarom ze dit woord vermijdt: als cliënten te kort van tevoren afzeggen, heeft het bedrijf de route al ingepland en kan het dus de kosten daarvan niet factureren bij de zorgverzekeraar. Het kost TSN dan geld. Om diezelfde reden zijn er ook tandartsen en fysiotherapeuten die je een rekening sturen als je je afspraak niet nakomt. Ook zijn er ziekenhuizen die ‘no show’-facturen sturen. Nu ga je doorgaans naar die tandarts voor controle, maar naar die fysiotherapeut of naar het ziekenhuis ga je met een zorgvraag. Sylvia van der Boom heeft ook een zorgvraag. Een zeer ernstige weliswaar. Maar is het dan de ernst van de zorgvraag die uitmaakt of zelf de rekening moeten betalen wel of niet redelijk is? Dat is een glijdende schaal.
2 reacties
Beste Frank,
Dank je wel dat je deze onderwerp aansnijdt.
De no show beschouw ik als een vaststaand feit in de (mond)zorg, en daarom als een vaste onderdeel tijdens het bespreken van een zorgplan. Precies daar ligt m.i. het voordeel: goede communicatie vóóraf over de no show en overeenstemming hoe de kosten ervan aanvaardbaar te houden, waar zowel behandelaar en patiënt zich in kunnen vinden. Water bij de wijn doen behoudt de smaak in dit geval.
Als antwoord op jouw vraag “Mag de ernst van de zorgvraag uitmaken of zelf de rekening betalen wel of niet redelijk is?” zeg ik nee. Het vergroot wel de noodzaak voor het samen incalculeren van een no show en het bespreken van het financiële draagvlak van beiden daarvoor. Zeker met patiënten die een onvoorspelbare verloop van hun gezondheid/ziekte hebben. Van een nieuwe patiënt in ons tandartspraktijk heb ik geleerd hoe goed dat werkt.
Samen de successen genieten én de verliezen naar reële draagkracht delen, biedt evenwicht en vertrouwen voor een gezonde relatie. De beste kansen daarvoor liggen in zorgvuldige communicatie, vóóraf.
Lisa Bakker-Ruggieri
21 november 2017 / 13:06Spannend discussiepunt is dit. Je kunt er heel veel kanten mee op. Op het eerste gezicht lijkt het logisch dat er voor een no-show betaald moet worden, er is immers tijd voor je gereserveerd en tenminste een deel van dit tijd kan nu wellicht niet productief worden ingezet. Bij een tandarts is het dan vaak ook meteen duidelijk wie de rekening moet betalen: de patiënt. In dit geval ligt het wat lastiger. Ik denk dat er goede argumenten zijn om de verzekeraar hiervoor te laten betalen. Immers, als de zorg wel was geleverd had de verzekeraar ook moeten betalen dus het leidt niet tot extra kosten.
Wat overigens vaak wordt vergeten dat er ook no-show bestaat aan de andere kant. Denk aan te laat afzeggen van afspraken door het ziekenhuis of langdurige uitloop doordat meerdere afspraken tegelijk zijn gepland. Wie een harde koers vaart bij het berekenen van fouten van de patiënt kan verwachten dat dat ook omgekeerd gebeurt. Ook de tijd van de patiënt kost geld.
Jaap Uithof
21 november 2017 / 17:10