Oerwoud

spiegel / 'Er blijkt geen zorgcentrale te zijn die overzicht heeft'

Beeld Uitgeverij Achtbaan

Frank Krake (1968) schreef meerdere bestsellers, waaronder Hannelore – het meisje uit de sekte en het oorlogsverhaal De laatste getuige, dat in tien talen verscheen. Vorig jaar verscheen zijn boek De grootste bankoverval aller tijden, dat binnenkwam op nummer 2 van de Nederlandse bestsellerlijst.

Pa is tachtig als hij zijn tennisracket aan de wilgen hangt. Een tijdlang heeft hij het nog kunnen verbloemen door alleen te dubbelen, maar na veertig jaar zijn lievelingssport vol passie te hebben beoefend, gaat het echt niet meer. Sprinten is passé, wandelen de nieuwe norm. Daar hoort een andere sport bij zegt pa, en dat is golf. Hij meldt zich aan bij een club en haalt op zijn 82e zijn GVB. Trots toont hij zijn pasje. Hij rijdt naar alle golfbanen in de regio, niets lijkt hem te kunnen stoppen. Wel is hij voortdurend zijn golfballen kwijt.

Twee jaar later ziet de wereld er totaal anders uit. Pa wordt opgenomen in het ziekenhuis, ernstig verzwakt en ietwat verward. De huisarts heeft hem ingezonden omdat ze het niet vertrouwt. Ik breng hem naar de intake-afdeling, waar we keurig worden opgevangen. Daar gaat hij door de medische molen. Uit de eerste testen komt niets verontrustends, waarna opname volgt op de afdeling Klinische Geriatrie. Iedereen is even vriendelijk en behulpzaam. Na een dag of tien volgt de verrassende diagnose; geen aantoonbare fysieke malheur, maar die verwardheid behoeft nader onderzoek.

Volgende etappe is een tijdelijke opname in een verzorgingstehuis. Daar wordt door gespecialiseerde professionals de eigenlijke oorzaak van zijn nog altijd zorgwekkende toestand vastgesteld; vasculaire dementie, met een vleugje Alzheimer. Of andersom. De primaire vraag luidt vervolgens: waar naartoe? Dat is het begin van verwarrende zoektocht in de jungle van de ouderenzorg. Zo blijkt er geen zorgcentrale te bestaan die het overzicht heeft over de actuele beschikbare plekken, een organisatie zoals destijds bij de corona-uitbraak.

‘Er blijkt geen zorgcentrale te zijn die overzicht heeft’

Het gevolg is dat ik zelf aan het bellen sla, maar na een stuk of tien telefoontjes zie ik door de bomen het bos niet meer. Wachtlijsten van twee weken tot meer dan twee jaar. Grote of kleine instelling, open of gesloten afdeling, wachten op een definitief beschikbare plek of tijdelijk verhuizen? Dat laatste wil ik pa niet aandoen.

Parallel daaraan krijg ik te maken met de ene na de andere instantie. Ziektekostenverzekeraar Menzis, die verwijst naar de WLZ. Daar lees ik over de CAK en de regels voor de eigen bijdrage. En is het CIZ al ingeschakeld? Bed regelen, Medipoint gaat over alle hulpmiddelen. Maar weer niet over de benodigde rolstoel, die gaat via de WMO en daarmee de gemeente.

Tussen pa’s coronavaccinaties van de GGD door bericht ik het CBR dat we de herkeuring maar laten varen. In deze zoektocht door het oerwoud van regels, wetten en zorgverleners melden zich de POH, pedicure, diëtiste, apotheker, assistentes van specialisten, zorgbehandelaars van Menzis, beoordelaar Wet Zorg en Dwang en nog een batterij aan instanties. Luctor et emergo.

Op deze plek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden ze (para)medici een spiegel voor. Eerdere afleveringen vindt u hier.

Delen