Online eyeopener

Ruim een week geleden wierp ik op deze plaats de vraag op of de coronacrisis een boost kon geven aan eHealth-toepassingen, nu werken op afstand in veel gevallen ineens de norm is in plaats van de uitzondering. De reacties – via Twitter en LinkedIn – waren wisselend. Voor een aantal zorgprofessionals was het een uitgemaakte zaak dat de ervaring die de zorg nu noodgedwongen met eHealth opdoet zal gaan, zorgen voor de definitieve doorbraak ervan. Maar anderen waren juist van mening dat deze nood-breekt-wetsituatie niet mag worden aangegrepen om een nieuwe manier van werken door te drukken waarop ze eigenlijk helemaal niet zitten te wachten, en volgens hen hun patiënten evenmin. Usual suspects aan beide zijden van het spectrum.

Werken op afstand is ineens de norm in plaats van de uitzondering

Nu is er Deborah van der Stoep, die op Medisch Contact vertel over haar persoonlijke ervaringen met werken op afstand. Zij werkt als reumatoloog, maar ook als algemeen arts voor somatische en psychische zorg, binnen de ggz. Zij vertelt hoe ze, als aanvankelijk voorstander van online zorg verlenen, is gaan twijfelen aan de waarde daarvan toen ze de overstap naar de ggz maakte. Zou het patiënten niet juist een afstandelijk en onveilig gevoel geven?

Een webinar over online behandelen in de ggz zorgde ervoor dat zij haar scepsis hierover overboord heeft gegooid. De fysieke afstand kan juist ook de veiligheid vergroten, schrijft ze, en hoeft het contact niet in de weg te staan. Het is niet voor elke hulpvraag of voor iedere cliënt toepasbaar, zegt ze er meteen bij. Maar ze kan zich niet voorstellen dat ze er in de toekomst niet veel meer mee gaat doen.

Ik ben heel benieuwd of nu bij meer zorgprofessionals – en zeker ook bij patiënten – het beeld over online behandelen aan het kantelen is.

Delen