Ontschotten in de GGZ
Vorige week wilde ik een van mijn patiënten naar een andere afdeling binnen de eigen instelling verwijzen. Wat bleek? Dat gaat zomaar niet! Eerst moest het verwijsformulier ingevuld. Van zes kantjes. Had ik al gezegd dat het om een verwijzing binnen de eigen instelling ging? Binnen de eigen instelling. Zes kantjes. Met informatie die zonder al te veel moeite zó in het EPD is terug te vinden.
Ik schreef al eerder over de ontoegankelijkheid van de zorg in de GGZ. Een ramp voor wie hulp nodig heeft. Maar wie denkt dat alleen cliënten, familie of verwijzers tegen de vele opgeworpen drempels oplopen heeft het mis. De eigen medewerkers worstelen net zo goed – of nee: net zo slecht – met de doorstroom.
Heb ik paperclips nodig, dan zijn daar ‘spelregels’ voor.
Schotten binnen organisaties. Hoe diep zit dat? Ik las onlangs een veelzeggend onderzoek uit 1995 van hoogleraar psychologie Rebecca Bigler. Op een basisschool verdeelde ze de kinderen in twee willekeurige groepen. De ene groep kreeg een rood T-shirt aan, de andere groep een groene. De juffen en meesters maakten geen enkel onderscheid tussen de groepen. Het mocht niet baten, de kinderen bekenden al snel kleur: ‘de roden zijn lui’, ‘de groenen zijn stom’. Voortaan wilden ze alleen nog met de eigen groep spelen.
De lijnen kort als het kan, langer en intensiever als het moet
Hoe komen we in hemelsnaam tot een betere samenwerking? (In managementtaal: hoe kunnen we binnen de organisatie ontschotten?) Traditionele GGZ-instellingen zijn na jaren van fusies en reorganisaties zó groot geworden, met soms wel 60 locaties en een meervoud aan teams, dat de organisatie complex is. Te complex, te groot, te breed, te hiërarchisch. Zo groot en breed zelfs, dat niemand écht verantwoordelijk is, niet voor die ene wat lastiger patiënt, en ook niet voor die paperclips.
Zullen we, als we dan toch aan een nieuwe GGZ bouwen, het simpel houden? Kleinere organisaties met kortere lijnen. Multidisciplinaire, min of meer zelfsturende teams. Medewerkers met meer beslissingsbevoegdheid die eigen verantwoordelijkheid durven nemen. Zoiets als BuurtzorgT misschien, waar de cliënt als het even kan in zijn eigen omgeving herstelt. Kort als het kan, langer en intensiever als het moet.
7 reacties
Dag Remke.
Gewoon zelf paperclips kopen zou ik zeggen, en jouw patiënt persoonlijk op de betreffende afdeling brengen, heb ik pas gedaan, werkt prima!
Buiten de kaders natuurlijk, maar als we binnen de kaders blijven, helpen we niemand meer…en gelukkig was er iemand van de andere groep met andere kleur die er ook zo over dacht, dat is nog eens samenwerken!
Volgens mij ben je altijd en overal zelf verantwoordelijk, daar kan geen organisatie of schot ook maar iets aan veranderen lijkt me..
Marjolein Guit
8 januari 2017 / 08:57Met hartelijke groeten natuurlijk ook Marjolein Guit en heel fijn dat jij je zo in zet voor de natuurlijke menswaardige eigenschappen (hart en gezond verstand) die we allemaal toch hebben…
Marjolein Guit
8 januari 2017 / 08:59Ha Marjolein,
Dank voor je reactie en je heerlijk pragmatische aanpak. En ja, natuurlijk kunnen we onze eigen paperclips meenemen, onze eigen patienten ‘warm’ overdragen en onze eigen boontjes doppen, dat is nu juist eigen verantwoordelijkheid nemen. Daarnaast bieden we ook ketenzorg en zijn we voor goede zorg toch echt afhankelijk van een goede, soepel lopende organisatie waarin iedereen hetzelfde nastreeft: zo snel mogelijk, zo volledig mogelijk herstel van de patient. De tijd dat we onze spreekkamer deur achter ons dicht konden trekken en op onze eigen m2 goede zorg konden bieden ligt helaas achter ons. We hebben daar de hele organisatie bij nodig: top-down, bottom-up, organisatie breed. Daar passen geen drempels, schotten of misplaatste wij-zij rood-groen gevoelens bij.
Remke van Staveren
8 januari 2017 / 09:52Maar je hebt gelijk hoor, ☺️ Marjolein. Als we allemaal die intentie hebben, gaat het helemaal goedkomen.
Vriendelijke groet! Remke
Remke van Staveren
8 januari 2017 / 09:58Zes kantjes is behoorlijk bureaucratisch natuurlijk. Maar aan de andere kant, er zitten ook collega’s aan de ontvangende kant. Die hebben ook zo hun verantwoordelijkheid.
Alberts
9 januari 2017 / 10:09Zeker. Daarom is het ook zo belangrijk om het EPD (elektronisch patiënten dossier) goed bij te houden. Scheelt gigantisch veel kantjes, dubbel werk en ‘indirecte’ uren. Uren die we hard nodig hebben voor directe patiëntenzorg.
Remke van Staveren
9 januari 2017 / 14:01Beste Remke,
Kleiner en menselijker leek mij ook de uitkomst ( werk zelf in GGZWNB en begon eigen praktijk). Maar nu stop ik de eigen praktijk omdat ik zoveel werk ( inderdaad van alles invullen) buiten de therapieën om moet doen om zogenaamd te verantwoorden dat ik kwalitatief werk…en ik haal ook zelf de paperclips…ontsnappen uit het systeem is niet meer mogelijk. We zullen van binnenuit moeten ‘reinigen en veranderen’…voor zover mogelijk.
Marijke Feijtel
11 januari 2017 / 06:57