Ooggel

Agnes* wil graag een recept voor Fucithalmic ooggel. Dit is een smalspectrum antibioticum. Het middel wordt gebruikt bij oppervlakkige oogontstekingen door een stafylokok. Het werkzame bestanddeel is fusidinezuur. Al meer dan een halve eeuw geleden werd dit antibioticum op de markt gebracht.

Fucithalmic ooggel zit in een tube van 5 gram. Op de site medicijnen.nl wordt hierbij de prijs van € 14,82 vermeld. In ons land is dit geneesmiddel louter op recept verkrijgbaar. ‘U dient zelf € 4,48 per stuk bij te betalen’, staat op medicijnkosten.nl. Elders in Europa kan men nog voor minder dan dit bedrag zónder recept Fucithalmic ooggel kopen.

Agnes gebruikt al meer dan dertig jaar Fucithalmic ooggel. ‘Gebruikt’ is eigenlijk te veel gezegd. Ze heeft het middel altijd achter de hand voor het geval dat, en op vakanties gaat het mee in haar toilettas. Ooit werd zij getroffen door een hardnekkige oogontsteking. De dokter gaf haar toen oogdruppels voor overdag en oogzalf voor ’s avonds. Die hielpen niet. Een bijkomend probleem was en is nog steeds dat Agnes harde contactlenzen draagt. Fucithalmic ooggel was de oplossing. Wanneer jou dit als patiënt overkomt, blijf je bang voor herhaling. Misschien één keer per jaar gaat het mis. Met Fucithalmic ooggel kan de infectie dan snel worden bedwongen.

‘Agnes kreeg het recept niet’

Waarom moet ik u hiermee lastigvallen? In de zorgsector wemelt het immers van problemen die om aandacht vragen. Gaat het nu überhaupt om een probleem? Ja, helaas wel! Want Agnes kreeg het gevraagde recept niet. De doktersassistente las haar de les. Oogontstekingen gaan vanzelf over. Antibiotica kunnen tot resistentie leiden. Bij klachten moet daarom eerst minstens drie dagen worden afgewacht. Wanneer deze dan niet minder zijn geworden, kan opnieuw contact worden opgenomen. Agnes probeerde haar verhaal te vertellen. De doktersassistente kan toch controleren dat ze slechts eens per paar jaar een recept voor Fucithalmic ooggel vraagt.

De relatie tussen arts en patiënt is gebaseerd op wederzijds vertrouwen. Maar ik vraag mij steeds vaker af, in hoeverre dokters vertrouwen hebben in de eigen ervaringen van patiënten. Het klinkt zo mooi dat patiënten als ‘ervaringsdeskundigen’ worden beschouwd. Maar wat zie je hiervan terug in de alledaagse praktijk? Wanneer een patiënt uit eigen – soms jarenlange – ervaring weet, dat hij of zij baat heeft bij een bepaald medicament, waarom moeten algemene richtlijnen, standaarden en protocollen dan toch nog zwaarder wegen? Het is immers bekend dat mensen uiteenlopend op medicamenten kunnen reageren? Wat Agnes overkomt, staat niet op zichzelf.

‘In hoeverre hebben dokters vertrouwen in de eigen ervaringen van patiënten?’

Strikt genomen handelt de doktersassistente zoals van haar wellicht verwacht wordt. Maar daar zit juist de bottleneck. Waarom biedt de doktersassistente Agnes niet uit zichzelf aan om haar reële aanvraag voor een recept met de dokter te bespreken? Agnes bezoekt zelden haar huisarts en belt ook zelden op voor een recept. Het was niet eens in haar opgekomen om te vragen of er overleg met de huisarts mogelijk was. Stel dat zij louter voor het aanvragen van het betreffende recept een afspraak bij de dokter had willen maken, dan had dezelfde assistente dit ongetwijfeld verhinderd. Dokters hebben het al druk genoeg.

Natuurlijk wil ik Agnes dolgraag helpen. In ons land wordt Fucithalmic ooggel niet zonder recept verstrekt. Misschien maak je met een goed verhaal, waarnaar écht geluisterd wordt, nog een kleine kans bij een dokterspost. Gelukkig kent elk land eigen regels. In België is geen recept voor Fucithalmic ooggel nodig. Het zou best kunnen dat heel wat Nederlanders dit al weten want bij veel Belgische online-apotheken blijkt het middel uitverkocht. Gelukkig kan ik toch nog ergens aan het medicament komen maar dan doemt een volgend probleem: het wordt niet naar Nederland gestuurd. Pal over de grens woont een kennis en die is direct bereid om te helpen.

* Om redenen van privacy is de naam gefingeerd