Op zoek naar toeval

Ik heb me de afgelopen weken verbaasd over de snelheid waarmee zich een digitale revolutie in Nederland heeft voltrokken. Terwijl een deel van Nederland keihard doorwerkte in vitale sectoren, veranderden logeerkamers in videoconferentieruimtes, keukens werden digitale leeromgevingen en verjaardagen vierden we met een zoomparty. Iedereen heeft meer techniek bijgeleerd dan deze rubriek in jaren kon bewerkstelligen. Nog belangrijker: we hebben ervaren wat we ermee kunnen.

Ik heb al veel mensen horen fantaseren hoe dat ons leven en werken blijvend gaat veranderen. Waarom zou je naar elkaar toe reizen voor een routinebespreking, als het ook online kan? En waarom zou je als leraar telkens hetzelfde verhaal vertellen als het al op video staat?

De onverwachte digitale revolutie

Niet iedereen heeft die digitale revolutie in de afgelopen weken meegemaakt. Muziekleraren die niet handig zijn met microfoons en apps verliezen hun lespraktijk. Kleine bedrijven zonder computerspecialisten kunnen zo snel niet schakelen. Leerlingen die thuis niet aangemoedigd worden, raken snel op een dood spoor.

De digitale revolutie van de afgelopen weken vergroot de ongelijkheid in kansen. Dat geldt speciaal als u nieuw bent in een groep. Wie de afgelopen weken vanuit huis in een nieuwe baan moest beginnen, heeft gemerkt hoe lastig het is om virtueel in te werken. De honderd kleine dingen die u normaal bij het koffieapparaat aan collega’s vraagt, moet u nu zelf uitzoeken. Ik volgde een cursus waarvan de laatste avonden noodgedwongen virtueel verliepen. Maar zou er net zo veel vertrouwen zijn gegroeid tussen de deelnemers als we nooit samen in de kantine hadden gezeten?

Onbekenden tegenkomen is nog lastiger. Onverwachte ontmoetingen geven nieuwe impulsen. Of het nu op een verjaardag is of een wetenschappelijk congres. Dat soort toevallige ontmoetingen worden zeldzamer in een 1,5-meter samenleving. Laten we ze koesteren.

Delen