Oud, ouder, oudst

Oud worden, je zou bijna zeggen dat het tot kunst verheven wordt tegenwoordig. De maatschappij probeert uit alle macht de gemiddelde leeftijd van zijn burgers omhoog te krijgen. Wat is er mooier dan een lang leven? Een erg lang leven. Maar, leven we straks niet veel te lang?

Ons lange leven lijkt te kostbaar te worden. Het met hard werken verdiende geld dient te worden uitgegeven aan medische ondersteuning. Aan speciale huisvesting, aan psychische begeleiding, aan hulpmiddelen, aan vervoer, noemt u maar op. Gezond oud worden, dat is wat we eigenlijk willen, oud worden zonder mankementen. Maar dat is geen realistische verwachting. De kwaliteit van leven wordt nu eenmaal minder met de jaren.

Zijn wij als hulpverleners voorbereid op de almaar groeiende stroom ouderen die onze praktijken en spreekkamers bevolken? Wat voor hulp kunnen we hen bieden? Hulp aan ouderen met een lange historie achter zich. Met één of meerdere aandoeningen, met levenservaring, met het hebben ondergaan van verscheidene life events. Kennis en bagage van de hulpverlener zal daarom noodzaak en regel moeten zijn. Met man en macht zal geprobeerd moeten worden jong en oud dichter bij elkaar te brengen. Het hoogste doel hierbij: wederzijds respect. Vertrouwen en geloof. Luisteren en gehoord worden. Begrijpen, inleven.

Het wordt een zware kluif voor de toekomstige hulpverleners, maar niet onoverkomelijk. Ouderenzorg bij aankomend verpleegkundigen en artsen is niet erg in trek. Om dit tij te keren, zal de Nederlandse regering alles in het werk moeten stellen om jongeren enthousiast te krijgen om ouderen te begeleiden. De schatkist zal hierin een voorname rol moeten spelen. Elk denkbaar scenario is mogelijk. Noem het participatiemaatschappij. Ik hou mijn hart vast, maar: ‘try to think positive’.