Ouderenzorg

We horen het de laatste jaren vaker: ‘Als de overheid wil dat oude mensen ook bij toenemende kwetsbaarheid langer thuis blijven wonen, dan moet ze er ook voor zorgen dat ze dit op verantwoorde wijze kunnen’. Het is daarom mooi dat nu 35 partijen de koppen bij elkaar hebben gestoken om het Pact voor Ouderenzorg te ondertekenen. De speerpunten voor dit pact zijn helder en zullen kunnen rekenen op een breed draagvlak: eenzaamheid bij ouderen signaleren en doorbreken, en goede thuiszorg en ondersteuning realiseren.

Het derde speerpunt – de kwaliteit in verpleeghuizen verbeteren – heeft geen betrekking op de doelgroep ouderen thuis. Voor deze verpleeghuisgroep is sinds enige tijd het Kwaliteitskader verpleeghuiszorg richtinggevend, dat verpleeghuizen verplicht verbeterplannen op te stellen en te overleggen met de zorgkantoren, als basis voor de zorginkoop. Uit de interviews die ik hiervoor recent deed (hier, hier en hier) valt af te leiden dat partijen hier hoge verwachtingen van hebben. Terecht denk ik.

Met betrekking tot ouderenzorg hebben ouders en kinderen ook een eigen verantwoordelijkheid voor elkaar

Maar terug naar de ouderen thuis. Bij die veelgehoorde opmerking over een taak voor de overheid om te faciliteren dat het thuis wonen verantwoord blijft, valt natuurlijk de kanttekeningen te plaatsen dat ouders en kinderen ook een eigen verantwoordelijkheid hebben voor elkaar. Het leidde echter tot stevige discussie toen ik iets soortgelijks twee jaar geleden opschreef naar aanleiding van een artikel van journalist Milou van Hintum en de publieke opinie zal sinds die tijd niet heel erg veranderd zijn. De markt verandert wel. Sinds kort bestaat het initiatief De Slaapzuster, die precies doet wat de naam belooft: blijven slapen zodat de thuiswonende oudere veilig ’s nachts thuis kan zijn. Zolang de zorgverzekeraars het nog niet vergoeden, kunnen mensen stellen ‘Leuk voor wie het kan betalen’. Maar dat dergelijk aanbod zou ontstaan lag erg voor de hand.

Delen