Pol van de Vijver (1938 – 2020)

Op 11 maart overleed op 81-jarige leeftijd Pol van de Vijver. De dierenarts uit IJzendijke had een grote liefde voor dieren, mensen en ‘zijn’ Zeeuws-Vlaanderen. “Hij hield van het leven.” 

Tekst: Wout de Bruijne

Pol van de Vijver groeide op in Biervliet, Zeeuws-Vlaanderen. Hij was de oudste in een gezin van acht kinderen en had volgens eigen zeggen een ‘zorgeloos mooie jeugd’. Vooral van zijn opa van vaders kant, die boer was, leerde Pol houden van het Zeeuwse platteland, van de vlasakkers, de trekpaarden, de boeren. Net als zijn vader wilde Pol veearts – destijds vaak paardenmeester genoemd – worden. 

Van zijn studententijd, eind jaren vijftig in Utrecht, genoot Pol van de Vijver. Hij deed graag mee aan activiteiten en schopte het zelfs tot ‘Peerdenpiet’, een prestigieuze titel in de draf- en rensport voor studenten. Tegelijkertijd studeerde hij serieus door, want hij wilde snel bijspringen in de praktijk van zijn vader omdat die kampte met maagklachten. 

In 1961 studeerde Van de Vijver af als jongste dierenarts in Nederland ooit. Na enige tijd in de praktijk bij zijn vader in Biervliet, zette hij deze voort vanuit IJzendijke. Zijn vrouw Mieke werkte er als assistente en broer Karel kwam er later als dierenarts bij. 

Het team maakte lange intensieve dagen en wist de praktijk in de loop der jaren steeds verder uit te bouwen, niet in de laatste plaats omdat Van de Vijver met zijn tijd meeging. Hij zag het toenemende aandeel van kleinere huisdieren in de branche en bouwde een dierenkliniek, iets wat nog weinig voorkwam in Nederland. De praktijk kreeg steeds meer medewerkers en op den duur kwamen er ook twee zoons van Pol van de Vijver werken – van zijn vijf kinderen zijn er drie dierenarts.  

‘Hij had het aanstekelijke talent om anderen te laten meegenieten’

Naast zijn drukke baan zette Van de Vijver senior zich ook geëngageerd in voor de gemeenschap. Hij stond begin jaren zeventig aan de wieg van Museum Het Bolwerk, de Folkloristische Dag en de Internationale Trekpaardenkeuring in IJzendijke. Hij voerde actie tegen, in zijn ogen, aantastingen van het karakteristieke Zeeuwse landschap waar hij zo van hield. Van de Vijver verzette zich tegen de komst van een groot zenderpark en was aanjager van een enquête over de aanleg van de bovengrondse Vaste Oeververbinding Westerschelde (VOW). Het zenderpark kwam er niet en de VOW werd een tunnel.  

“Maar bovenal was mijn vader een gezinsman”, zegt zoon Frank. “Hij was gek op zijn kinderen en kleinkinderen. Hij hield sowieso van mensen en was altijd gefascineerd door de relatie tussen mens en dier. Mijn vader hield van het leven en had het aanstekelijke talent om anderen te laten meegenieten.” 

Toen hij tegen zijn zestigste met pensioen ging, bleef Pol van de Vijver zijn zoons Frank en Mark, die de praktijk overnamen, lange tijd terzijde staan. Daarnaast fietste, schaatste en skeelerde hij graag met vrouw Mieke. 

Dat werd geleidelijk onmogelijk toen hij de ziekte van Parkinson kreeg. Hij klaagde er nooit over, was wars van zelfmedelijden. 

Uiteindelijk overleed de markante ‘paardenmeester’ na een lang ziekbed thuis, met Mieke aan zijn zijde in de kamer die ooit spreekkamer was toen hij zijn praktijk begon.  

Delen