Red de zorg

Woensdagmiddag werd mijn dochter door haar behandelend specialist opgebeld over een zeer verontrustende bevinding. Diezelfde ochtend waren wij bij deze collega op consult geweest. Er was op basis van een afwijkend onderzoek een nogal ingrijpend beleid met verder beeldvormend onderzoek en één of zelfs twee verwijzingen naar andere specialisten uitgezet. Als een plots opkomende windvlaag voelde ik verdriet en angst in mij opkomen. Op de valreep vroeg ik netjes of ook haar bloed kon worden gecontroleerd. Dat leidde tot de forse afwijkende uitslag, die ons leven prompt op de kop zette.

Waarom vertrouw ik u dit toe? Ik was van plan om eergisteren een blog te wijden aan de actie ‘Red de zorg’, maar door alle commotie lukte het mij niet de juiste toon te vinden. Ik ben van mening dat ik u als lezer van deze blog niet mag opzadelen met mijn eigen pijn, verdriet of boosheid. U heeft immers uw eigen zorgen. Mijn emoties serveer ik dus netjes af in mijn dagboek. Maar één aspect van hetgeen ons is overkomen, is wel relevant: het bloedonderzoek waar het om gaat, werd vroeger dagelijks meerdere malen in mijn huisartspraktijk gedaan. Het gaat dus echt niet om iets uitzonderlijks.

Mijn dochter is in een kort tijdsbestek viermaal door een arts gezien, maar het verzoek voor deze bloedbepaling moest uiteindelijk van mijzelf komen. Ofschoon ik stellig van mening ben dat ik niet de behandeld arts van mijn gezinsleden mag zijn en ben, sla ik mijzelf toch voor de kop en neem ik mijzelf echt kwalijk dat ik niet eerder dit verzoek heb gedaan. Dat heb ik ook tegen mijn dochter gezegd. De bloedbepaling waar het om gaat kost bij een commercieel laboratorium in mijn buurt € 10,76. De verwijzingen en onderzoeken die mijn dochter te wachten stonden en die nu zijn gecanceld vanwege de nieuwe bevinding die haar klachten goed kunnen verklaren zouden wellicht een paar duizend euro kosten.

[Tweet “‘Met alleen het terugdraaien van de bezuinigingen is de zorg nog niet gered’ #reddezorg”]‘Red de zorg’ gaat vooral om meer centen of wat netter uitgedrukt: om het terugdraaien van de bezuinigingen. Maar daarmee is de zorg volgens mij niet gered. De laatste jaren ben ik meerdere malen geconfronteerd met een beangstigende mentaliteitsverandering in de zorgsector die volgens mij gerelateerd is aan de bezuinigingen maar die naar mijn gevoel niet louter hieraan kan worden toegeschreven. De zorgverlener lijkt te tenderen naar een tunnelvisie, hij/zij trekt zijn/haar handen terug van de patiënt en loopt te braaf in de pas van hetgeen protocollen, richtlijnen en standaarden voorschrijven. De beruchte ‘blinde hoek’ is hierdoor veel groter geworden. Dat géld hierbij echter wel een zeer belangrijke en misschien wel de belangrijkste rol speelt, blijkt uit eigen ervaringen waarin bestaande richtlijnen om volgens mij financiële redenen toch níet worden opgevolgd.

Beschouw het bovenstaande alstublieft niet als aanklacht. Hoe zou ik zelf functioneren in een setting waarin de noodzaak tot bezuinigingen links- of rechtsom maar in elk geval van bovenaf wordt opgelegd? Hoe zou ik handelen wanneer ik zelf op straffe van mijn eigen inkomen niet zou meewerken aan wat mijn baas, zorgverzekeraars en politici mij afdwingen? Hoe sterk sta ik mijn schoenen? Ik zou het er echter wel heel erg moeilijk mee hebben, misschien zou ik zelfs de praktijk de rug toekeren wanneer mij hiertoe de kans werd geboden. Zeker is dat mijn werkvreugde hier fors onder zou lijden.

Gezien de economische bloei moet het mogelijk zijn om geld terug te pompen in de zorg. Maar ik houd mijn hart vast voor de indirecte gevolgen van de bezuinigingen voor het beleid in de spreekkamer. Zal het de zorgverlener ooit weer lukken om zonder opgelegde filters vanuit een brede, eigen visie de patiënt in beeld te krijgen?

Maakt u zich verder zich geen zorgen over mijn dochter: die is gisteren door een uitstekend collega onderzocht en het lijkt er op dat er gelukkig een weg naar genezing is. Als vader kan ik nu dus weer wat rustiger ademhalen en hopelijk in de juiste toonzetting deze blog schrijven.

Delen