Regie of dagelijks leven

Ouderen willen geen ‘regie behouden’ stelt Frans Roos, bestuursvoorzitter van woonzorgcoöperatie Voorst. Ze willen gewoon na hun pensioen hun leven op dezelfde manier voortzetten. Vaak hebben ze hun hele leven lang geen regie gehad, zegt hij, “Ze werkten sinds hun zestiende bij de papierfabriek en daarna zijn ze met pensioen gegaan.”

Met die uitspraak gaat hij er een beetje ál te gemakkelijk van uit dat het leven van de ouderen die hij tegenkomt in de woningen van zijn woningcoöperatie exemplarisch is voor álle ouderen in ons land. Maar dit neemt niet weg dat het wel interessant is wat hij zegt. De groep ouderen die nooit ‘eigen regie’ heeft gehad bestaat immers wel degelijk. En die ouderen hebben ook niet de competenties om na hun pensioen ineens wél regie te nemen, en daarmee dus een actief sturende rol te pakken om langer thuis te kunnen blijven wonen.

‘Ouderen willen hun leven na hun pensioen gewoon op dezelfde manier voortzetten’

Roos’ stelling dat deze ouderen per definitie mensen om zich heen missen met wie ze een praatje kunnen maken en die hen fysiek kunnen ondersteunen, is ook weer redelijk kort door de bocht. Dat geldt natuurlijk niet voor álle ouderen. Maar toch, een netwerk hebben is wel een belangrijke voorwaarde om het langer thuis blijven wonen op verantwoorde wijze mogelijk te maken. Dus voor de mensen op wie hij doelt, is zijn voorstel om aan de thuiszorg of huishoudelijke hulp een vrijwilliger te koppelen helemaal niet zo gek nog niet. Als deze mensen na hun pensioen hun leven op dezelfde manier willen blijven voortzetten, betekent dit immers dat niet zorg centraal moet staan maar het gewone dagelijkse leven. Daar moeten we als samenleving toch maar eens over nadenken.