‘Rollercoaster vol ups en downs’

Sharif Tairie (29) was twee toen hij met zijn ouders uit Afghanistan naar Nederland vluchtte. Hij werd tandarts en biedt nu via stichting Dentist for Humanity gratis hulp aan daklozen: ‘Iedereen is kwetsbaar’.

Tekst: Wout de Bruijne | Beeld: De Beeldredaktie/Diederik van der Laan

Als tandarts doe ik zo’n gesprek het liefst face to face, mondeling”, grapt Sharif Tairie (29) als we hem eind oktober telefonisch interviewen. “Maar ja, uitkijken voor corona hè.” Een paar dagen later moet hij onze fotograaf afbellen, het virus heeft hem toch te pakken. De zieke tandarts houdt het telefoontje kort, hij heeft het haast te benauwd om te praten.

Gelukkig voor Tairie is de ziekte mild voor hem en is hij snel weer op de been. Voor de gratis directe mondzorg voor daklozen heeft het ondertussen geen verschil gemaakt, de Dentist for Humanity vult en boort hun kiezen al ruim een jaar niet meer. “Ik heb daarvoor sinds oktober 2019 geen praktijkruimte. De laatste praktijk waar ik dat zou gaan doen, werd verbouwd. De renovatie liep echter maanden uit en vervolgens zette een gesprongen leiding het pand onder water.”

Het betekent niet dat Tairie na vier jaar is gestopt met zijn project voor kosteloze tandzorg voor de minderbedeelden in zijn woonplaats Amsterdam. Integendeel: “Ik wil de basis juist gaan verstevigen en verbreden”, klinkt het vurig. “Ik wil niet meer afhankelijk zijn van één adres en daar als daklozentandarts in andermans praktijk staan. Ik wil nu meerdere collega’s met een praktijk overhalen zelf een uurtje per week daklozen gratis mondzorg te bieden.”

Een van de contacten waarmee hij daarover al vergevorderde gesprekken voerde, was het Academisch Centrum Tandheelkunde Amsterdam (ACTA). “Dat liep heel goed, tot in maart de pandemie kwam. Door de maatregelen werden de klinieken gesloten en vielen de gesprekken stil.”

De keuze voor een andere projectopzet is Tairie ingegeven door zijn ervaringen met Dentist for Humanity tot nu toe. De afgelopen jaren waren in zijn woorden ‘een rollercoaster vol ups en downs’. “Om een voorbeeld te geven: er waren vaste klanten die een praktijk waar daklozen werden geholpen vaarwel zegden omdat het daar volgens hen niet hygiënisch zou zijn. Terwijl in werkelijkheid het tegendeel waar is. Wij besteden er juist extra aandacht aan omdat we zelf uiteraard ook niet ergens mee besmet willen raken. Daarnaast huurden we een praktijk; dat geld wilden we liever besteden aan behandelingen.

‘Er werd vooral in problemen gedacht, niet in oplossingen’

Zijn vaste, reguliere tandheelkundige werk doet Tairie nu een jaar in een praktijk in Almere. Maar voor de gratis daklozenhulp in Amsterdam is hij inmiddels drie praktijken verder. “Toen mijn idee van vijf jaar geleden om armen en daklozen kosteloos te helpen steeds concreter werd, vroeg ik aan de praktijk waar ik toen werkte of ik daarvoor mijn agenda een uur per week mocht blokken en een stoel kon gebruiken op vrijdagmiddag. Ik kreeg direct allerlei bezwaren en berekeningen voorgelegd. Er moest een assistente zijn en materiaal en wie ging dat allemaal betalen? Er werd vooral in problemen gedacht, niet in oplossingen.” 

Voor Tairie was de weerstand juist reden om zich verder vast te bijten. “Hoe moest ik dit organiseren? Ik was nieuw in the game. Ik ging praten met allerlei mensen die een stichting hadden of hadden gehad of die ervaring hadden in bestuursfuncties.” 

Al snel leerde de tandarts dat hij een onafhankelijke stichting moest oprichten, puur gericht op mondzorg. Op die manier kon hij fondsen en financiële stromen verantwoorden. De tandarts deed ook een oproep om hulp op zijn LinkedIn-pagina. “Wat ik daarop precies heb gezegd, weet ik nu niet meer, maar op een dag belde ene Mohammed Zerrou. Hij was notaris, had veel ervaring met stichtingen en wilde mij wel helpen bij de oprichting van de mijne. Ik had geleerd dat vrijwel niets voor niets is in het leven, dus ik vroeg Zerrou wat hij ervoor wilde hebben. Maar die zei dat hij eenmaal in de zoveel tijd een project wilde steunen dat hem aansprak en dat hij daar niets voor terug hoefde.”

Misschien had Zerrou volgens Tairie wel dezelfde motivatie die hij zelf deels ook heeft. “Ik ben gelovig en een van de vijf zuilen van de islam schrijft voor dat je een deel van je omzet of inkomen aan armen moet geven om je geld te reinigen.” Lachend: “Maar precies weet ik het niet, ik heb het Zerrou niet gevraagd, maar zijn aanbod dankbaar aangenomen. Hij is een vriend en helpt ons nog steeds wanneer nodig.”

Uiteindelijk leidde een en ander in december 2016 tot de oprichting van Dentist for Humanity. De stichting werkt nauw samen met De Regenbooggroep, een ervaren organisatie voor daklozen in Amsterdam. Deze Groep heeft inmiddels ook het beheer van de fondsen op zich genomen. “Op het moment dat wij materiële of technische kosten voor onze cliënten moeten maken, betaalt De Regenboog die voor ons.”

De ‘ons’ waar Tairie het over heeft, zijn behalve hemzelf enkele andere tandartsen die inmiddels deelnemen en studenten tandheelkunde van ACTA. Jongste broer Shabir Tairie is daar vierdejaars en hij onderhoudt de site van Dentist for Humanity. Ook de twee oudere broers van het mannengezin zijn tandarts, maar zij maken geen deel uit van het project, al ondersteunen zij wel met de nodige materialen.

‘Wij hebben goed meegekregen dat materiële rijkdom niets is vergeleken met de waarde van mensenlevens’

De hulpvaardige instelling van het gezin heeft volgens Sharif behalve met hun geloof ook te maken met de familiegeschiedenis. “Mijn ouders vluchtten in 1992 uit Afghanistan. Ze hadden in Rusland gestudeerd, mijn vader economie, mijn moeder microbiologie. Ze hadden goede banen en pas een eigen huis in Kabul. Geen economische vluchtelingen dus”, zegt Sharif Taire. Het is een uitdrukking die volgens hem nogal eens ten onrechte valt. “Na het vertrek van de Russen uit Afghanistan werden Afghanen die in Rusland hadden gestudeerd door de Taliban landverraders genoemd en gedood. Mijn ouders lieten familie en bezit achter en vluchtten met hun kinderen. Wij hebben goed meegekregen dat materiële rijkdom niets is vergeleken met de waarde van mensenlevens.”

Volgens Tairie is uiteindelijk iedereen kwetsbaar en moet er worden geholpen wanneer dat nodig is. “Ik kreeg in de stoel genoeg verslaafde daklozen die door een financiële crisis alles kwijt waren en in een uitzichtloze situatie belandden. Dan kan er snel een spuit in je arm zitten.”

Delen