Rollercoaster

Bestuurslid van VvAA Raymonda Romberg werkt als anesthesioloog en medisch manager in het Admiraal De Ruyter Ziekenhuis (ADRZ) in Goes, Vlissingen en Zierikzee. Ze beschrijft haar werk in deze COVID-19-tijden: “Het zijn de kleine dingen waarvan je moet genieten om het vol te houden.”

Afgelopen zaterdag heb ik onze zeilboot weer opgetuigd en in het water gelaten. Een moment van geluk; de zon, blauwe lucht, het water. Het is zo belangrijk om even los te komen. De afgelopen weken waren een rollercoaster. Elke week een nieuwe werkelijkheid waaraan je je moet aanpassen. Inmiddels werk ik als anesthesioloog zowel op de OK als op de Intensive Care, wat buiten mijn comfortzone is.

Dagelijks zien we het aantal patiënten op de IC toenemen. Wat veel energie geeft, is de enorme saamhorigheid. Er wordt op de IC nu met meerdere disciplines samengewerkt: anesthesiemedewerkers werken zij aan zij met IC-verpleegkundigen. Het kost energie om samen effectief te werken, maar de uitwisseling van kennis en ideeën wordt als verrijkend ervaren. De intercollegiale samenwerking is bijzonder goed. Ondanks dat we iedere dag met relatief onbekende of zelfs vreemde mensen samenwerken, voelen we ons met elkaar verbonden.

Het werken met de persoonlijke beschermingsmiddelen – maskers, jassen en brillen – is zowel indrukwekkend als vermoeiend. Echter de angst voor een tekort aan middelen zorgt ook voor creativiteit en vindingrijkheid. Er kwamen waarschuwingen uit Italië en China over de gevaren van het inbrengen van een beademingsbuisje bij patiënten die in ademnood zijn. Bij het inbrengen komen aerosolen vrij met een hoge concentratie van het virus. Daarom bevelen de Italiaanse en Chinese experts ons aan om een volledig gelaatsmasker te gebruiken. Wat schetst onze verbazing: nergens te krijgen in het ziekenhuis.

Een van mijn collega-anesthesiologen stuurt me een appje met het idee om een aantal gelaatsmaskers te bestellen op bol.com. Bedoeld voor klussen, maar het ziet ernaar uit dat deze ook op een IC goed toepasbaar zijn. En inderdaad: de maskers blijken zeer bruikbaar bij het inbrengen van het beademingsbuisje. Als er een beademingsslang losschiet of de patiënt hoest, kan je zomaar een regen van druppels op je hoofd of gezicht krijgen. We zijn blij dat we de maskers besteld hebben, want nu zijn ze uitverkocht.

De patiënten zijn ziek: het zijn vitale patiënten die midden in het leven stonden en plots op een IC liggen. Vaak zit de partner ziek thuis en bezoek mag niet meer. Ik vind dat schrijnend. Op de OK worden alleen nog operaties gedaan die echt nodig zijn: spoedkeizersnedes, amputaties, acute buikproblemen. Ook deze mensen hebben zorg nodig: de stroom van urgente patiënten gaat gewoon door.

‘Het is heel naar om als zorgprofessional volledig gemaskerd en aangekleed patiënten te benaderen’

Er zijn zo veel zieke patiënten. Het voelt alsof elke dag nu dubbel en dwars besteed is. Het is heel naar om als zorgprofessional volledig gemaskerd en aangekleed patiënten te benaderen. We staan onze tranen weg te duwen als we een oudere vrouw voor een buikoperatie krijgen die net de diagnose kanker heeft gekregen. Het is een kwetsbare oudere vrouw die in deze tijden nu alleen in het ziekenhuis ligt; zonder bezoek, zonder familie. Ze zoekt steun bij ons en wij geven die haar zo veel mogelijk.

Meer dan anders praten we met elkaar over het verloop van de crisis en wat het met ons doet. Tot onze verrassing blijken veel collega’s ’s nachts vreemd te dromen. En thuis hebben we weinig concentratie en energie voor andere dingen. Werken buiten je comfortzone heeft impact.

Ik merk dat de goede saamhorigheid en prettige samenwerking de angst, die af toe toch de kop op steekt, reduceert. Alle steun van alle mensen die hun dank uiten en zich inzetten voor de mensen die in de zorg werken doet enorm goed!

En het zijn de kleine dingen waarvan je moet genieten om het vol te houden. Het schoonmaken van de zeilboot is plots een ontspannend karweitje geworden…

Delen