Scherper toezicht

Is het goed of slecht nieuws dat de kosten voor intern toezicht bij zorgaanbieders stijgen? De discussie hierover zal zeker weer losbarsten nu bekend werd dat de kosten voor intern toezicht bij de honderd grootste zorgaanbieders in ons land tussen 2011 en 2016 met 2 miljoen euro zijn gestegen naar 8 miljoen.

Het is een stijging die niet los kan worden gezien van het debacle van Meavita en de nasleep daarvan. De bestuurders en toezichthouders zijn daar goed weggekomen omdat ze na een vormfout in de Ondernemingskamer tot een schikking met de curatoren konden komen. Die schikking werd vrijwel volledig door de verzekering betaald en vond bovendien plaats ‘zonder erkenning van enige aansprakelijkheid van de betrokkenen’.

Toezichthouder zijn is geen erebaantje meer

Toch is het begrijpelijk dat na deze zaak de vraag werd gesteld ‘Toezicht na Meavita. Wie durft?’ Toezichthouder zijn is geen erebaantje meer. Het heeft, mede door die Meavita-affaire, zijn onschuld verloren en het ligt voor de hand dat bij toekomstige problemen in zorginstellingen alleen nog maar nadrukkelijker naar de verantwoordelijkheid van de toezichthouder zal worden gekeken. Iets wat zomaar actueel kan worden als gehoor wordt gegeven aan de oproep van econoom Wim Groot om slecht presterende instellingen failliet te laten gaan. Dat daarbij dan ook wordt gekeken naar de rol van de toezichthouder is natuurlijk terecht, maar dan is het ook terecht tegenover diens grotere verantwoordelijkheid een redelijke vergoeding te stellen. Ik kan dus wel meegaan in de stelling van Erik Dannenberg, voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Toezichthouders in Zorg en welzijn, dat verhoging van die vergoeding passend is.

(PS: Geen belangenverstrengeling gemeld. Ik ben nergens toezichthouder en heb ook geen ambities in die richting.)