Schmitz versus Snijders

Hij is chirurg en opleider, zij is bijna klaar met haar opleiding tot chirurg. Vanaf volgende maand bespreken Roderick Schmitz en Heleen Snijders in een duocolumn in Arts en Auto relevante zorgthema’s, tegenstellingen én taboes. Maar nu eerst een introductie. 

Een overlegruimte in het Groene Hart Ziekenhuis. Op de muur achter Roderick Schmitz (58) en Heleen Snijders (37) is een grote foto van het centrum van Gouda te zien. Tegenover hen hangen foto’s van chirurgen die hier in het ziekenhuis zijn opgeleid. Over twee maanden hangt de foto van Snijders daar ook tussen. Dan is ze gastro-intestinaal chirurg, net als haar opleider. Daarna scheiden hun wegen. Al is er nog een kans dat ze kan blijven. “Ik heb een onderzoek opgezet naar werkplezier en veerkracht op de verpleegafdeling: Nurses Know Better”, vertelt de aios. “We zijn bezig met subsidiëring voor de voortgang. Mocht dit lukken, dan gaat het project een vervolg krijgen in het Groene Hart.” Dat wil ze dan wél combineren met opereren. “Als je een cultuurverandering wil onderzoeken en in gang wil zetten, dan heb je draagvlak nodig. En dat draagvlak is minder als je zelf niet in de kliniek werkt. Bovendien wil ik natuurlijk doen waarvoor ik ben opgeleid.”

Beeld De Beeldredaktie/Joost Hoving

Roderick Schmitz: ‘Ik zeg nu tegen vrouwen én mannen: weet waar je aan begint’

Degene die haar heeft opgeleid, hoopt in elk geval dat ze blijft. Enerzijds omdat Schmitz het onderzoeksproject een warm hart toedraagt: “Al jarenlang verzinnen we protocol na protocol, maar de zorggerelateerde schade neemt niet af. Werkplezier is dé motivator om de zorg te verbeteren én om te voorkomen

dat mensen verzuimen of de zorg verlaten.” Anderzijds omdat hij het beste voor heeft met zijn pupil. “Ik voel me als opleider meer coach dan beoordelaar”, zegt Schmitz. “Als coach bouw ik een band op met de mensen die ik begeleid, ik hoop dat ze goed terechtkomen.”

Beetje eng 

Zeven jaar geleden leerden de twee elkaar kennen toen Snijders op advies van Schmitz als anios op de afdeling kwam werken, nadat ze niet was aangenomen voor een opleidingsplek. “Ik vond hem eerst een beetje eng”, lacht Snijders. “Hij was opleider en ik wilde in opleiding komen, dus dat was spannend.” Schmitz weet nog wat hij tegen haar zei, want dat deed hij in die tijd tegen elke vrouw die chirurg wilde worden; ‘Weet waar je aan begint’. “Er zijn zoveel ballen die je in de lucht moet houden tegenwoordig. Promoveren, een echtgenoot, kinderen, een uitdagende vriendenkring, sport, hobby’s en dat terwijl chirurgie a way of living is.”

Heleen Snijders: ‘We houden vaneen grap, maar nemen elkaar ook de maat’

Uit een EFFECT-enquête kreeg de opleider van zijn aios terug dat het eigenlijk niet kon dat hij dit wel met vrouwen, maar niet met mannen besprak. “Dat vond ik best ingewikkeld, want in de opleiding zag ik nou eenmaal meer vrouwen afbranden dan mannen. Waarom mocht ik ze daar niet voor waarschuwen?” Toch is hij daar uiteindelijk van teruggekomen. “In mijn opleiding heb ik destijds vrij baan gekregen van mijn partner om me te storten op mijn carrière, maar ik realiseer me dat de maatschappelijke omstandigheden zijn veranderd, dat mannen net zoveel ballen omhoog moeten houden. En dus zeg ik nu zowel tegen mannen als vrouwen met ambitie voor het chirurgische vak: weet waar je aan begint.” Of Snijders hier een rol in heeft gespeeld? Schmitz: “Als één iemand me hierover heeft aangesproken, is het Heleen wel.” Snijders lachend: “Ik ben van de morele politie.” 

Gemene delers

Beiden hebben dus het hart op de tong. Een andere gemene deler is dat ze zich kwetsbaar durven op te stellen. “Ik was nog maar net in opleiding toen ik – hartstikke bleu nog – een bloeding niet had herkend tijdens een dienst”, vertelt Snijders. “Ik was moe, had de status niet goed gelezen en was naar huis gegaan. Later bleek de patiënt een bloeding te hebben. Ik voelde me rot en vroeg Roderick of ik even met hem mocht praten. Hij vertelde me over een vergissing die hij zelf had gemaakt als jonge assistent. Een casus met een jong kind dat overleed, tijdens zijn eerste dienst.” Schmitz: “Of het nou wel of geen fout was: het voelde voor mij als een gemiste kans. Het is dertig jaar geleden, maar ik zal het nooit vergeten. Die casus heeft zoveel indruk op mij gemaakt.” Snijders: “En nu indirect op mij. Het heeft mij geholpen. Ik voelde me niet meer zo’n kneus en ik heb ervan geleerd.” Schmitz: “Het is een voorwaarde dat je de ‘hard skills’ goed beheerst, maar wil je een goede medisch specialist worden, dan moet je ook de ‘soft skills’ op orde hebben. Kijk naar calamiteiten: die komen niet zo vaak voort uit medisch inhoudelijke zaken. Veel vaker gaat het mis in de samenwerking of in de communicatie.”

Met de communicatie tussen Schmitz en Snijders zit het wel snor. “Op de ok houden we van een grap en een grol en zijn we serieus als het moet”, zegt die laatste. “Maar we durven elkaar ook de maat te nemen. Ondanks het verschil in leeftijd, ervaring en geslacht kunnen we alles met elkaar bespreken.”  Vanaf volgende maand bent u daar in Arts en Auto getuige van.

Delen