Slechte-plek-zorg

Ik ben uroloog. Ik láát de meeste dingen doen. Dus het echte ‘zorgen’, dat is niet des van Balkens. De meeste, échte zorg loopt via anderen. En ook niet bij mij in het ziekenhuis. Als zorg al eens een item is, komt dat vooral doordat vanuit patiëntenkant er eens een opmerking over gemaakt wordt, of doordat mensen gedwongen door nog niet adequaat geregelde opvang buiten het hospitaal, toch niet ontslagen kunnen worden. ‘Verkeerde bed’-problematiek heet dat. Het klinkt bijna als een verwijt aan de patiënt: “U ligt hier verkeerd!”

Dat een patiënt er beter helemaal niet kan liggen, laat staan ook nog ‘verkeerd’, maakte directeur Hans Meij van het Amphia Ziekenhuis recent publiekelijk duidelijk op het congres ‘ Aandacht voor Veerkracht’. Het berichtenkopje Amphia-directeur: blijf uit het ziekenhuis had mooi in de gemiddelde Telegraaf-chocoladeletter kunnen staan, maar over de inhoud kun je het amper oneens zijn: rust, reinheid en regelmaat zijn in een ziekenhuis ver te zoeken (nou ja: regelmaat is er wel, maar dan een uit-eigen-ritme-opgelegde variant). Dus, vooral oudere patiënt: áls je het anders regelen kan, probeer er dan weg te blijven.

Hoewel ook uit kostenoverwegingen andere dan ziekenhuisopname-oplossingen duidelijk de voorkeur hebben, hebben politieke besluiten echter met regelmaat precies een tegengesteld gevolg. Nieuwsuur spendeerde deze week aardig wat aandacht aan de vorig jaar veranderde regels over revalidatie: nu mag niemand meer naar een revalidatieafdeling als er niet een ziekenhuisopname aan vooraf is gegaan. Treurig is niet alleen dat daardoor sommige mensen thuisblijven, verstoken van goede zorg, maar ook dat circa 10 miljoen euro verspild wordt aan onnodige ziekenhuisopnames van weer anderen. Opnamekosten. Nog niet meegerekend kosten en leed van opname-gerelateerde problemen.

Waar bovenstaande regel waarschijnlijk een suf weeffoutje is dat zich wel weer laat bijstellen, ligt de grootste zorg bij de doelbewuste maatregelen in de afgenomen periode genomen onder de noemer ‘kostenreductie’. In zeer rap tempo worden meerdere vormen van zorg(ondersteuning) versjteerd. Over de impact die dat heeft op de geestelijke gezondheidszorg bloggen bijvoorbeeld Menno Oosterhof en Robert Vermeiren veel beter. Maar bekijk eens Doe het zelf zorg over de in- en intrieste werkelijkheid van de afbraak van (maatschappelijke) hulp aan de kwetsbare oudere, of denk aan het terugsnoeien van thuis-, wijk- en verzorgingshuiszorg (u weet wat er gebeurt als u te ver terugsnoeit) en het zal u duidelijk zijn: de aanspraak op de dure, tweedelijnszorg zal weer toenemen, omdat goede ondersteuning buiten het ziekenhuis briljantissimo aan barrels is geholpen. Bestuurders met een oerHollandse kruideniersmentaliteit zouden juist moeten weten dat goedkoop duurkoop is.

Maar intussen zit je er als patiënt wel mooi mee: want waar moet je heen als er in het ziekenhuis én daarbuiten slechte-plek-zorg is?

Delen