Solidariteit light
Naar verwachting ga ik over pakweg dertien jaar met pensioen. En hoewel ik ZZP’er ben, heb ik wel degelijk een stevige pensioenregeling getroffen. Dat kost mij nu handenvol geld, maar op een forse inkomensval na mijn werkzame leven zit ik niet te wachten. Wel moet ik ervan uitgaan dat ik na 2026, als de ouderdom toeslaat en ik gezondheidsklachten begin te krijgen, niet meer hoef te rekenen op de formele langdurige zorg die nu nog gemeengoed is.
Die zorg zal veel meer uit het informele circuit moeten komen. En ik geef onderzoeks- en adviesbureau Kiwa Carity volkomen gelijk met de constatering dat de senioren van straks dit gewoon zelf gaan regelen. Die gaan op de vrije markt de zorg en ondersteuning inkopen die ze voor zichzelf nodig hebben, en ze gaan daarin nadrukkelijk hun eigen eisen stellen. Wie betaalt, bepaalt tenslotte.
“Jij hebt makkelijk praten”, ik hoor het u zeggen. En u hebt volkomen gelijk. Het beeld dat Kiwa Carity schetst in het rapport Vele tinten, maar geen grijs, gaat uit van de senioren die het geld hebben om hun langdurige zorg naar eigen wens in te richten. En dat geld heeft niet iedereen. Voor de mensen die dat niet hebben, zal een door de overheid gestuurd vangnet blijven bestaan, stelt Kiwa Carity. Dat geloof ik ook, en daaraan wil ik ook blijven meebetalen. U ook, gok ik zo, want zo solidair met onze medemens zijn we wel. Maar laten we elkaar niet voor de gek houden: het leidt ontegenzeggelijk tot een toekomst waarin de tweedeling in de langdurige zorg heel duidelijk zichtbaar zal worden. Wen er maar vast aan.
