‘Ik pochte dat ik het beter zou kunnen’

Wout de Bruijne | 13 oktober 2020

Geneeskundestudent Stef Bloem schreef een medische thriller

Stef Bloem maakt sinds september lange dagen als ANIOS in het HagaZiekenhuis in Den Haag. Tijdens zijn afstudeerperiode dit voorjaar schreef hij het boek Antidotum, een medische thriller die nu in de winkels ligt. “Ik kan niet stilzitten.”

Tekst: Wout de Bruijne Beeld: De Beeldredaktie/Dingena Mol

Dat is geen diepzinnig of spannend verhaal”, bekent Stef Bloem (23) op de vraag naar de ontstaansgeschiedenis van zijn boek. “Ik las vorig jaar een bestseller, nee ik ga niet zeggen welke, en vond die erg tegenvallen. In een arrogante bui pochte ik tegen mijn vrienden dat ik dat beter zou kunnen. Na een tijdje kwam het idee op dat ik dat dan ook maar eens echt moest laten zien. En ik ben er zo eentje die sowieso al nooit stil kan zitten. Ik ga er altijd vol voor als ik iets in mijn hoofd haal.”

Vriendin Bibiane die tijdens het interview op de bank zit te lezen, schiet bij de laatste opmerking in een bevestigende lach. De derde medebewoner van de kleine etage in de Amsterdamse Pijp, de dertien weken oude kitten van het stel, heeft het te druk om mee te luisteren. Hij jaagt onverstoorbaar door op alles wat ook maar enigszins beweegt.

Geneeskundestudent Stef Bloem, in de laatste fase van zijn studie, klapte afgelopen december zijn laptop open en begon te tikken: het begin van zijn boek. Sinds augustus, iets meer dan een half jaar later, ligt zijn ‘medische thriller’ Antitdotum in de winkels. Uitgeverij Leporello was direct geïnteresseerd en printte ‘liefde, vriendschap en vuil spel in het ziekenhuis’ onder de titel op het omslag.

“De eerste druk is inmiddels uitverkocht”, meldt de auteur met ingehouden trots. En dat terwijl Bloem eerder nog niet veel meer had geschreven dan sinterklaasgedichten en korte wetenschappelijke artikelen voor zijn studie. Beide vond hij ‘wel leuk om te doen’.

‘Ik wist sowieso niet of ik eigenlijk wel kón schrijven’

“Maar”, zegt de debuterend auteur, “ik had nooit de ambitie om schrijver te worden, toptennisser was mijn doel.” Tot zijn zestiende speelde Bloem in de top tien, vaak top vijf, van het Nederlandse jeugdtennis. Totdat een blijvende blessure hem tot een andere beroepskeuze dwong. De pechvogel kon gelukkig ook goed leren en na een korte gedachte over econometrie, ging Bloem geneeskunde studeren. “Ik wilde later een baan waarin ik veel in contact zou komen met mensen. Ontmoetingen geven mij energie en het zoeken naar oorzaken van gezondheidsproblemen en oplossingen daarvoor, leek mij een mooie uitdaging.”

Bij het schrijven van zijn boek kwam Bloem ook de nodige uitdagingen tegen. “Ik was enthousiast gestart met het eerste hoofdstuk en algauw een eindje op weg zonder nog te weten waar ik heen zou gaan met het verhaal. Ik wist sowieso niet of ik eigenlijk wel kón schrijven en ook niet of ik die bezigheid op langere termijn nog wel leuk zou vinden. Als ik met mijn verhaal in een vertrouwde omgeving blijf, lukt het schrijven mij vast beter, was mijn gedachte.”

Alexander de Graaf, de hoofdpersoon in Antidotum, is dus niet geheel toevallig een jonge, net afgestudeerde arts. Hij werkt in een ziekenhuis op de afdeling maag-darm-leverziekten, qua specialisme ook de ambitie van Bloem, en vecht voor een opleidingsplek. Dokter De Graaf studeerde net als zijn bedenker geneeskunde in Leiden. Zowel De Graaf als Bloem kennen daar de bruine kroegen en smalle stegen. “Maar daarmee houden de werkelijke overeenkomsten op”, benadrukt schrijver Stef J(acques) Bloem, die voor een thriller als stijlvorm koos omdat hij zelf graag spannende boeken leest. “Het verhaal, de personages en wat ze doen, denken en zeggen zijn volledig fictief.” Zo komen dus de onverklaarbare sterfgevallen die de carrière van dokter De Graaf bedreigen, uit de dikke duim van Bloem. “Wanneer ik in het verhaal een medische casus beschrijf, is die wel gefantaseerd en geromantiseerd, maar niet gebaseerd op onzin. Er wordt de lezer geen praktisch onmogelijke medische handelingen voorgeschoteld zoals in sommige boeken en tv-series wel gebeurt. Daarin maken ze van de hoofdpersoon vaak een soort irreële superheld.”

‘De lezer krijgt geen praktisch onmogelijke medische handelingen voorgeschoteld’

De ANIOS in Den Haag weet waar hij het over heeft. Hij studeerde summa cum laude af en heeft inmiddels heel wat vlieguren gemaakt in de ziekenhuiswereld. “Maar ik sta pas aan het begin van mijn medische carrière, ik moet nog in opleiding komen en ben daarvoor hard op zoek. Het liefst zou ik werken in de regio Leiden, de stad waar ik studeerde. Maar als je me nu een contract voor een andere Nederlandse stad voor de neus legt, teken ik direct.” Dat Bloem graag wil, blijkt ook als hij tijdens het interview op de wat obligate vraag ‘arts of auteur’ zonder enige aarzeling direct voor de eerste optie kiest. Dat hij momenteel lange werkdagen maakt, doet voor Bloem niets af aan die keuze. “Zoals gezegd”, lacht hij, “ik kan toch niet stilzitten. Maar ik vind het wel belangrijk om tijd voor mijn sociale leven te houden. Daar heb ik altijd al ruimte voor gemaakt. Ook in de jaren dat ik naast school zo’n twintig uur per week trainde en tennistoernooien speelde. Ik was niet iemand die echt álles opzij wil zetten om de top in zijn sport te halen.”

Tijd voor zijn sociale leven maakte Stef Bloem, jongste in een gezin met vier jongens, ook tijdens het schrijven van Antidotum. “Hoewel ik, vooral in het begin, soms weleens van vroeg tot laat met alleen eetpauzes op mijn laptop zat te tikken, bleef ik uitgaan met mijn vriendin en afspreken met vrienden.”

Die speelden ook een bepalende rol bij de totstandkoming van het boek. “Na drie hoofdstukken liet ik de teksten aan enkele vrienden en een van mijn broers lezen en wilde ik hun eerlijke mening horen.” Schaterlachend: “Superleuk dat je het probeert, zei er een, maar dit is weer zo’n fase waar jij in zit. De rest was enthousiast. Maar”, zegt Bloem, serieuzer nu, “ik vond daardoor wel dat ik onderhand de grote lijn en plot van het verhaal moest bedenken.”

Het eerste succes van Antidotum heeft Bloem volgens eigen zeggen nog ‘niet echt’ aan het denken gebracht over een volgend boek. “Nee, eerst hiermee maar eens een uitnodiging scoren voor het boekenbal, mijn ultieme droom”, grapt de schrijvende arts.