Tarievenlijst 2014
In de wachtkamer word ik geacht een overzicht te hebben van de kosten van onze diensten. Als zorgverlener verleen ik zorg, ongeacht aanzien des persoons. Ik maak geen verschil in kwaliteit en heb geen kwantumkorting, dus zou dat prijsoverzicht heel eenduidig moeten zijn.
Toen ik met mijn logopediepraktijk begon, was er een verschil in tarief voor particuliere zorg en ziekenfondszorg. Ook toen was de zorg die onze praktijk bood gelijk. Nu moeten wij als logopedisten een veelheid aan tarieven vermelden. Welk bedrag er vergoed wordt is namelijk afhankelijk van het wel of niet hebben van een overeenkomst met een bepaalde zorgverzekeraar, wel of geen restitutiepolis, het tarief van de zorgverzekeraar en welke prestatie gevraagd wordt. Dan bedoel ik niet de prestatie van onze verrichting, maar het wel of niet hebben ingekocht van bijvoorbeeld directe toegang, een telefonische zitting of telelogopedie.
Ik lees dat huisartsen de patiënten moeten wijzen op de kosten van specialistische zorg. Dat lijkt mij ondoenlijk. Ook voor logopedie, waarvoor een adviestarief geldt, is dat ingewikkeld. Stel dat de patiënt informatie vraagt, dan hoort hij misschien: “De tarieven zijn verschillend en als u bij CZ verzekerd bent, dan is er geen directe toegang mogelijk. Met Achmea, VGZ of Menzis, hebben die en die praktijken geen contract, dus moet u bijbetalen. De hoogte van dat bedrag verschilt nog per zorgverzekeraar…” En dat alles terwijl logopedie onder de basiszorg valt!
Bij vakanties weet ik dat er prijsverschillen zijn voor dezelfde hotelkamer in het hoog- of laagseizoen en dat lastminute boekingen de wenkbrauwen doen fronsen bij mensen die het volle pond hebben betaald. Dat echter voor eenzelfde dienst van dezelfde persoon verschillende bedragen gevraagd worden is vreemd. Onze tarievenlijst wemelt echter van de getallen.
Het afgelopen jaar was het zo dat ik ieder gelijk behandelde, ongeacht het tarief en dat ik bij mensen aan huis kwam al was het voor 9 euro niet rendabel. Indien een telefonische zitting nodig was, werd dat gedaan. Bij het declareren zag ik later welke verzekeraar het niet vergoedde. Verslagen werden geschreven en er werd gewerkt bij ieder volgens de nieuwste methoden waarvoor een grote investering nodig was. Moet ik nu verschil gaan maken in behandeling voor degene waarvoor ik minder betaald krijg? En is dat dan gewoon eerlijk of is dat onethisch? Er zit een groot verschil in wat een verzekeraar over heeft voor kwaliteit. Mag dat naar voren komen in de geboden zorg?
Ik wens u voor 2014 een goede gezondheid en een goede gezondheidszorgverzekeraar!
4 reacties
Ook ik ben nog opgeleid in een tijd waarin het voorop stond om de patient op een deskundige, effectieve en betrokken wijze van zijn klachten af te helpen. De zakelijke kant (met de zorgverzekeraars) werd niet belicht. Toch was het streven altijd om de logopedische behandeling ” zinnig en zuinig” te doen, bekeken vanuit het belang van efficiënt werken voor alle partijen. Waarom lijkt het alsof we steeds verder van dit doel af raken door steeds meer tijd te moeten besteden aan andere zaken dan waar we voor opgeleid zijn en waar we gewoon goed in zijn.
Mariëlle Vermeulen
2 januari 2014 / 22:27Goed stuk Dienie. Al is het voor niet-ingewijden wellicht wat cryptisch. Enfin als de zorgverzekeraar eens meelas….
Gr. Annelies
Annelies Hes
3 januari 2014 / 08:41Dank voor reageren. Ik heb net ZN nog eens om reactie gevraagd en ook blog nogmaals onder de aandacht gebracht bij politici. Via skipr ( bericht G. van Pijkeren 27/12/13 ) loopt ook discussie met o.a. kwestie hoe lang het acceptabel is dat de zorgaanbieder het budget voor verzekerden van de ene zorgverzekeraar inzet voor de andere. Antwoord vanuit politiek en verzekeraars zou gewenst zijn want wie beslissingen neemt zal ook gevolgen moeten onderkennen.
Dienie Koolen
3 januari 2014 / 11:51Inderdaad is het de bedoeling van het systeemmodel om onderscheid te maken tussen de verschillende verzekeraars en de verzekerden daarop te wijzen opdat zij eind van het jaar een gerichtere keuze maken uit het verzekeraarsaanbod. Wordt een prestatie niet ingekocht door de verzekeraar van een verzekerde, dan moet deze prestatie ook niet worden gedaan. Zo simpel wordt het gezien door de architecten van het systeemmodel. Dat is marktwerking zoals marktwerking is bedoeld.
Dat systeemmodel werkt in de autohandel, dus zal het ook wel werken in de zorgsector is de gedachte.
De verzekeraars die nu behandelingen niet vergoeden maar er wel van profiteren doordat zorgaanbieders geen onderscheid maken profiteren van de inspanningen van verzekeraars die het wel vergoeden. Dat noemt men ‘Free Rider’ gedrag. Als meer en meer verzekeraars dit gaan doen gaat het systeemmodel uit de bocht.
Tot die tijd wordt de doelstelling van het systeemmodel gehaald: betere kwaliteit tegen lagere kosten.
Gedrag van verzekeraars in deze is te typeren als ‘Moral Hazard”. Waarom ervoor betalen als het toch wordt gedaan? Laat de concurrerende verzekeraar maar lekker voor de kosten opdraaien, de zorgaanbieders doen het toch wel. Weet je wat, wij gaan nog minder vergoeden. Eens zien hoever we kunnen gaan. “Moral Hazard’ ten top.
Niets menselijks is een verzekeraar in deze vreemd.
En van de eindverantwoordelijke politici moeten wij het niet hebben: wij hebben ze toch zelf gekozen en zij beslissen toch democratisch namens ons? Dus wat zeuren we dan?
Enige remedie is werken volgens de regels van het systeemmodel.
“Work by Rule”. Dan is het snel gedaan met het systeemmodel.
ANH Jansen
3 januari 2014 / 15:02