Tatoeage
Op mijn eerste dag in het ziekenhuis kreeg ik een kaartje met telefoonnummers: van de afdeling, de poliklinieken, de eerste hulp, directe collega’s, dienstnummers. Erg handig, ware het niet dat dit kaartje een jaar geleden voor het laatst was bijgewerkt. Al snel kwam ik erachter dat het nummer van de dienstdoende chirurg nu aan de diëtiste toebehoort, dat de afdeling endoscopie opneemt als ik mijn supervisor probeer te bellen en dat geen van de op het kaartje genoemde collega’s nog in dienst is.
Gelukkig kan ik altijd de receptie bellen. Weliswaar eindig ik dan nog vaak bij een poli op de verkeerde locatie, of krijg ik te horen dat de dienstdoende internist in gesprek is omdat de receptionist mij met mezelf probeert door te verbinden, maar uiteindelijk krijg ik toch meestal wel de juiste persoon aan de lijn.
Behalve vandaag. Ik wil een cardioloog in consul te vragen en omdat mijn telefoonkaartje ook hier geen uitkomst biedt, bel ik #9. Ik word doorverbonden met dokter A.
‘Mag ik een patiënt met u bespreken?’
In plaats van een antwoord krijg ik een grom.
‘Pardon?’
‘Hoe kom je aan dit nummer?’
Ik haal mijn schouders op, al kan de specialist dat aan de andere kant van de lijn niet zien. ‘Ik heb me door laten verbinden.’
De cardioloog gromt opnieuw. ‘Wéét jij niet hoe het hier werkt?’
‘Hoe het hier werkt?’ vraag ik verbaasd. Had ik misschien eerst een consultformulier moeten faxen? Een secretaresse moeten benaderen? Maar daar heeft niemand van mijn collega’s ooit iets over gezegd. ‘Nee,’ zeg ik. ‘Blijkbaar niet.’
‘Weet je wat jij moet doen?’ zegt de cardioloog. ‘Een afspraak maken bij een tatoo-shop.’
‘Pardon?’
‘Een tatoo-shop. En dan laat je “7325” op je hand tatoeëren. Dát is het nummer dat je moet bellen als je de dienstdoende cardioloog wil spreken. Niets van die onzin met doorverbinden! En mij moet je al helemaal niet meer lastigvallen.’
‘7325,’ herhaal ik. ‘Dank u wel.’ En dan kan ik het toch niet laten: ‘Nog één vraagje, dokter A…. Kunt u mij misschien een goede tatoo-shop aanbevelen?’
