Te veel van het goede

Het was – ondanks #Opstelten en #Teeven – tóch een trending topic gisteren op Twitter: #Overdiagnostiek. Het was dan ook een essentiële discussie die het British Medical Journal opwierp: wanneer is het te veel en wie bepaalt dat? Opvallend was dat veel Twitteraars wel het onderwerp breder onder de aandacht brachten, maar dat niemand er zijn eigen visie op gaf. Toegegeven, 140 tekens is kort, maar ‘Ik wil alles weten’ en ‘Zolang ik me gezond voel, geloof ik het wel’ passen allebei in het format. Niemand in mijn tijdlijn deelde zo’n persoonlijke opvatting.

De laatste tijd heb ik de ‘Zou je zo snel mogelijk willen weten of…’-vraag veelvuldig gesteld aan familieleden en vrienden. Die vraag blijft actueel zolang Edith Schippers geen uitsluitsel geeft over het wel of niet toestaan in Nederland van commerciële preventieve medische bodyscans.

Zelf behoor ik tot de tegenstanders van dergelijk aanbod. Het biedt vaak onduidelijke informatie en kan leiden tot hoge zorgkosten en grote medische schade. Onder de mensen in mijn – strikt onwetenschappelijke – uitvraag bleken de uitkomsten veel minder eenduidig. Al schrokken ze vervolgens wel van het bericht dat overdiagnostiek schadelijk kan zijn, zoals bij schildklier- en borstkanker. Kijk maar naar wat Medisch Contact gisteren hierover schreef.

In dat nieuwsbericht lezen we dat tot de meeste medici is doorgedrongen dat ‘te veel’ schadelijk kan zijn. Dit besef vormt een goed uitgangspunt voor een vervolgstap: medici ruimte bieden om hun patiënten over het gevaar van die schade te vertellen. Dus:  ze betalen om hiervoor de tijd te kunnen nemen. Hierbij zou het erg contraproductief zijn als de minister vervolgens toch besluit om die commerciële preventieve medische bodyscans toe te staan. Een krachtig ‘nee’ van haar kant zou een waardevol signaal zijn dat ze de medici serieus neemt over dit onderwerp.