Therapie

Het zorginfarct is niet meer dreigend, maar al gaande. De Nederlandse gezondheidszorg loopt vast. Er is geen enkel terrein waar niet de noodklok wordt geluid. Twee onderliggende thema’s staan centraal: de beheersing van de stijging van de zorgkosten en het dreigende tekort op de arbeidsmarkt in de zorg. Twee grote uitdagingen die al jaren het debat domineren in de van oorsprong uitstekende Nederlandse gezondheidszorg. 

Niemand zal deze uitdagingen ontkennen. Maar het valt mij op dat de oorzaken van de problemen stelselmatig door partijen buiten zichzelf worden gezocht en dat de oplossingen nagenoeg altijd worden verwacht van ‘de ander’. Beroepsorganisaties, politiek, zorgverzekeraars, wetenschappelijke verenigingen en belangenorganisaties. Ze blinken uit in het steeds luider etaleren van de problemen waar zij binnen hun eigen domein tegenaan lopen. Om vervolgens met grote uitroeptekens ‘de ander’ op te roepen hier wat aan te doen. Het gevolg is een patstelling, wantrouwen, besluiteloosheid, negatieve beeldvorming en geen daadwerkelijke significante veranderingen. 

‘Zelf de ruimte zoeken en het initiatief nemen’

We moeten van diagnose naar therapie. Oplossingen dus! Oplossingen die er al zijn, maar niet gehoord of gezien worden, moeten we versterken en uitdragen. We moeten knopen doorhakken door belangrijke politiek- maatschappelijke keuzes te maken die daadwerkelijk effect sorteren. Effecten die consequenties hebben voor álle partijen in de zorg. En we moeten accepteren dat die gevoeld worden in de spreekkamer en in de behandelrelatie met de patiënt. 

VvAA wil met haar leden op zoek naar de therapie. Door domeinoverstijgend te werken aan het herstel van wederzijds vertrouwen en het herwaarderen van het professionalisme van jong tot oud. Niet door steeds te wijzen naar een ander, maar door zelf de ruimte te zoeken en het initiatief te nemen. Zoals Herman Tjeenk Willink ons voorhield: door groot te denken maar klein te doen. Met ruim 130.000 leden moet dat lukken!