To-do-lijstjes
Ik houd niet zo van vis. Eigenlijk houdt niemand hier in huis echt van vis. Een stuk zalm komt er niet in, laat staan een Hollandse Nieuwe. En als we eens lekker uitpakken en de kinderen vissticks voorschotelen worden ook die volgens goed gebruik richting de voederbak van de hond gesmeten. De hond houdt wel van vis.
Nou is een visloos bestaan prima te overzien, er zijn immers genoeg mensen die ook nog eens vlees achterwege laten, die hoor je ook niet klagen. Maar wij gaan naar Noorwegen verhuizen, het land met meer haring in de zee dan Kronen in de staatskas. Met een straffe westenwind vliegt de vis je nog net niet om de oren. De eerste vier gerechten in de top 5 van Noorse Specialiteiten bestaan uit: jawel, vis. Daar moeten we dus iets mee willen we een beetje meekomen met de lokale Noren. Dus vrijwel bovenaan het to-do-lijstje op de koelkast staat nu: ‘fiskeboller lekker vinden’. Nummer 5 is overigens ‘Smalahove’, ofwel schaapshoofd, dus kom maar door met die visbollen.
We zitten grofweg een half jaar voor ons vertrek naar Haugesund, een stadje aan de Westelijke fjordenkust tussen Bergen en Stavanger. De sollicitaties zijn achter de rug, de contracten getekend en het huis is inmiddels verkocht. COVID-19 maakt dat we de rondleidingen in het ziekenhuis en de stad virtueel hebben moeten doen, maar we denken enig idee te hebben waar we terecht gaan komen. De ‘Ik Vertrek’ checklist leert ons dat we alleen de taal nog moeten leren en dat onze emigratie dan niet meer stuk kan.
De ‘Ik Vertrek’ checklist leert ons dat we alleen de taal nog moeten leren en dat onze emigratie dan niet meer stuk kan
In werkelijkheid ligt er nog een ongrijpbare kluwen van allerhande bureaucratie, documenten, verklaringen en in- en uitschrijvingen op ons te wachten. We hebben geprobeerd dit inzichtelijk te maken met Excel-sheets, met schema’s, met kalenders en met koelkast briefjes. Maar het lukt niet goed. Wat we gaan doen ís namelijk onoverzichtelijk. We pakken huis en haard (en kinderen) in en verhuizen naar een land waar we zelden zijn geweest en de taal niet spreken. We kennen het land niet, we kennen de gebruiken niet, laat staan de complexiteit van het zorgsysteem.
Maar eigenlijk is het heel simpel, het is het ultieme avontuur. Het niet weten waar je heengaat, was dat niet altijd het meest spannende? Waar gaan we heen met het kinderfeestje? Waar is het groep 8 kamp? Waar gaan we heen op vakantie? Waar ga ik studeren? Het niet weten doet het hart sneller kloppen, het maakt nieuwsgierig. Dus vanaf nu geen to-do lijstjes meer. De onoverzichtelijkheid heeft bij ons plaatsgemaakt voor een soort kinderlijk enthousiasme. Neem je zwembroek mee, een goed humeur en na het bowlen gaan we Hollandse Nieuwe eten. En die blijken dan weer uit Noorwegen te komen, ook nooit geweten.
