Toekomstige chirurgen

Het was zowaar gelukt, de negen vriendinnen (we noemen ons de Nina’s) hadden via de datumprikker dezelfde datum aangevinkt. Hoera! Een hele avond om te kletsen en te lachen, met soms een traantje tussendoor.

Het eerste half uur start met verhalen van de kinderen, partners en ex-partners. De fase van het aankondigen van blijde verwachtingen is inmiddels voorbij. Tegenwoordig worden de families uitgebreid met een hond.

We proberen het onderwerp werk te vermijden, om dan een half uur later alsnog in hevige discussies over het vak te belanden. We zijn allemaal arts.

Deze keer ging het over de jongere generatie dokters. De strekking: ze zijn niks meer gewend zijn en waar gaat dat toch heen. Nina 1 vond het echt niet kunnen dat coassistenten geen diensten moeten draaien; zij moest vroeger als coassistent een hele weekenddienst meedraaien. Bovendien, als je tegen 16.00 uur naar huis ging, werd gevraagd of je een vrije middag had. Ziekmelding was alleen maar voor als je op de intensive care belandde of dood was.

‘Ziekmelding was alleen maar voor als je op de intensive care belandde of dood was”

Nina 2 vertelde over een HAIO (huisarts in opleiding) die na een weekenddienst snakte naar een vrije dag om bij te komen.

Het klaaguurtje ging verder met het beklag dat een coassistent later op de poli was verschenen, omdat ze de eerste 30 minuten nodig had om die poli voor te bereiden.  

We zaten hier met een duidelijk gevalletje generatiekloof (twee kloven eigenlijk). Ik was niet helemaal mee, maar ik voel me dan ook 10 jaar jonger.

Dit generatiekloofprobleem past volledig in het plaatje dat de Future Surgeons beschrijven in hun research letter, afgelopen week gepubliceerd in The BMJ: Future surgeon: bridging the intergenerational gap.

‘Geneeskundestudenten zijn steeds minder geneigd om chirurg te worden. Dit komt door intergenerationele verschillen waarbij er op het werkvlak een shift is. Er is toegenomen aandacht voor ontspanning en de wens om meer in werkprivébalans te zijn. Deze generatieverschillen zijn een gevolg van persoonlijke omstandigheden, keuzes en de sociale en economische omstandigheden waarin mensen leven.’

‘Dit is geen luiigheid noch gemakzucht’

Dit is Generatie Z (Gen Z).

Dit is geen luiigheid noch gemakzucht. Het is gewoon anders en daar hebben we mee te dealen.

Mijn generatie (X) werkt tenslotte ook al anders dan de generatie daarvoor.

We moeten er wel wat aan doen om frustraties beiderzijds tegen te gaan en verwachtingen uit te spreken. 

Stap 1: Laat je OMA thuis. OMA staat voor oordeel, mening en aannames.

Stap 2: In plaats van meteen kritiek te geven, zouden we gewoon eens het gesprek kunnen aangaan met de ‘jongere mens’ tegenover ons.

Uiteraard moeten er genoeg vlieguren gemaakt worden en dat kan alleen maar door veel te doen, te vallen en weer op te staan.  In de topsport is dat net zo, alleen is het daar wel 100 procent geaccepteerd dat je ook moet rusten en je hoofd leeg moet kunnen maken om nadien weer te focussen. Dat is toch ook een werkprivébalans?

Hoe kunnen wij die vlieguren in de werkprivébalans van Gen Z krijgen? De volumenormen blijven en zullen zelfs nog hoger worden; de scepter van de IZA (met als voorbeeld kinderhartchirurgie) zwaait bovendien hevig rond. Wie weet mag ik binnen 10 jaar alleen nog maar de liesbreukjes rechts doen. 

‘Wie weet mag ik binnen 10 jaar alleen nog maar de liesbreukjes rechts doen’

Tja, de opleiding zal zich moeten aanpassen aan al deze veranderingen, zowel door politieke (IZA) maar ook sociaal-maatschappelijke (Gen Z en verder) aanpassingen.

We zijn in chirurgenland tegenwoordig zo gesubdifferentieerd dat je bij lange niet meer een alleskunner moet zijn. Dus misschien moeten de vlieguren nog beter toegespitst worden (met uiteraard aandacht voor de 24/7 zorg).

De zorgverlener verandert, maar ook de patiënt zal moeten beseffen dat de mentaliteit ‘nu besteld straks in huis’ niet meer toepasbaar is voor elk zorgprobleem.

Laten we vooral jonge mensen blijven motiveren en tonen wat een mooi vak we hebben, met aandacht en respect voor de intergenerationele verschillen zodat we met genoeg gedreven mensen overblijven om de klus met plezier te klaren.

Laat daarom wat vaker OMA thuis en wees af en toe een KOE (Kaken Op Elkaar).

Delen