Tragisch ongeval
In eerste instantie was sprake van twee doden. Bij het bergen van het wrak werd nog een derde slachtoffer gevonden. Zo erg was het! Van de weg geraakt, ergens tegenaan gereden, over de kop geslagen en in brand gevlogen. Het gebeurde vorige week zondag in de vroege ochtend. Een kilometer van ons huis. We hebben niets gehoord: geen klap, geen sirenes. En dat terwijl je bij noordenwind op 2 kilometer afstand de trein voorbij hoort razen.
Het ongeluk gebeurde bij de afrit van de A59 richting Rosmalen Oost/Maliskamp. Die moet je hebben om naar ons te rijden. Vroeger was hier een gelijkvloerse kruising. Levensgevaarlijk, zeker voor scholieren. Ooit sprak ik hierover de burgemeester. Die herinnerde zich slechts één dodelijk ongeval. Te weinig voor maatregelen. Nu loopt de A59 door een tunnelbak. Het lijkt er niet veel veiliger op geworden. Drie en zeven maanden geleden gebeurden er aan de andere kant van de tunnelbak nog twee ongevallen met dodelijke afloop.
Daags erna meldt de krant dat het om drie Portugezen gaat: een stelletje en hun vriendin. Twintigers net als onze dochter. Twee vierden hun verjaardag. Iemand uit de wijk trok al zijn conclusie: ‘Die waren natuurlijk ladderzat.’ ‘Het waren geen drinkers,’ zegt hun huisgenoot in een interview. Rijkswaterstaat doet onderzoek, de politie tast in het duister. Een paar jaar geleden werd schuin aan de overkant een jongen doodgereden die op de A59 liep. Ook een twintiger. Men vermoedt zelfmoord.
Hun plotse dood heeft mij diep geraakt, ik voel verdriet maar wat moet ik daarmee?
Drie families in diepe rouw. Hun kinderen trokken naar Nederland omdat Portugal geen werk voor hen had. Wat weet ik van hen? Op het moment dat ik dit schrijf zelfs nog geen namen. In de krant staat een foto van een stukje vensterbank met poppetjes van tekenfilmfiguren. Genomen in de kleine slaapkamer van de vriendin. Die was daar pas een maand en spaarde voor een bed. Op internet tref ik nog een tweede foto: aan een wasrek hangen een spijkerbroek en rode shirts met het logo van het bedrijf waar het drietal werkte: CEVA Logistics. Ik heb op de site gezocht naar een bericht over het tragische ongeval: tevergeefs.
Men beweert weleens dat geesten van verkeersslachtoffers nog een tijdje op de plek van het ongeval blijven hangen. Het drietal beheerst mijn gedachten. Het is trouwens meer dan dat ik alleen aan hen moet denken. Hun plotse dood heeft mij diep geraakt, ik voel verdriet maar wat moet ik daarmee? Ik weet dat het huis waar ze woonden een dorp verderop aan dezelfde Rijksweg ligt waar het ongeluk gebeurde. Ik fiets wekelijks langs deze weg in die richting. Halverwege de onheilsplek en dat huis staat een akelige, kale boom. Grillige takken wijzen naar de hemel.
