Tuitjenhorn

Op maandagavond 6 mei werd de documentaire De zaak Tuitjenhorn uitgezonden op tv en sindsdien is deze trieste zaak weer volop aanleiding tot speculatie. En dus verschijnen – veelal op aannames gebaseerde – verwijten aan het adres van zo’n beetje alle betrokkenen en instanties. Begrijpelijk, want wat is het toch een in- en intriest verhaal en wat was de impact ervan op het gezin en de omgeving van huisarts Nico Tromp ongenadig groot. 

En toch zit mij iets dwars. Want ‘we’ kunnen, op grond van een documentaire die één perspectief volgt, wel met zijn allen roepen dat de betrokken coassistent het handelen van de huisarts door gebrek aan ervaring verkeerd geïnterpreteerd heeft en zijn uitleg erover ook. Dat ze met haar zorgen niet naar haar begeleider had moeten gaan en dat díe de Inspectie (IGJ) er niet direct bij had moeten halen. Dat de Inspectie vervolgens het Openbaar Ministerie (OM) niet had moeten inschakelen en dat het OM geen pijnlijk onderzoek had moeten instellen, maar dat is mij echt veel te kort door de bocht. En dat geldt nog eens in het kwadraat voor het verwijt dat alle bovengenoemde betrokkenen Nico Tromp, bij wijze van spreken, de dood in hebben gejaagd.

De tragische dood van deze huisarts is wat mij betreft niet de schuld van anderen

Toen ik de feiten nog eens checkte, bleek de basis van alles wat later volgde, nog steeds de handeling van een huisarts (onder druk) die de vragen daarover van de aanwezige coassistent én wijkverpleegkundige niet afdoende kon beantwoorden om hun zorgen erover weg te nemen. En de laatste keer dat ik onderwezen werd over suïcide, was suïcide een daad van een individu, uitgevoerd op grond van een psychiatrisch beeld en/of zorgvuldige afwegingen en – zeldzame situaties daargelaten – niet de verantwoordelijkheid van iemand anders. De tragische dood van Nico Tromp is wat mij betreft dus niet de ‘schuld’ van anderen, ook al verdiende het optreden van de instanties absoluut geen schoonheidsprijs. Ik pleit er dan ook voor dat we het hart warm en het hoofd koel houden en dat u als artsen, zonder angst voor Tuitjenhorn-toestanden, palliatieve sedatie blijft regelen voor patiënten die het nodig hebben. De richtlijn biedt voldoende ruimte.

Delen