Tussen droom en werkelijkheid

 

Van 7 t/m 14 oktober bezocht een breed gezelschap van leden en bestuursleden Het Exponential Medicine congres in San Diego (VS). Aansluitend aan het congres maakte het gezelschap een toer langs innovatieve organisaties in Silicon Valley en San Francisco. De bestuursleden van VvAA doen hier verslag van hun bevindingen. Klik hier voor alle andere bijdragen.

 

Willem-Veerman

Willem Veerman is huisarts en bestuurslid van Vereniging VvAA.

Sprekers op het congres Exponentieel Medicine 2016 in San Diego hebben me overtuigd van het feit dat we in de zorg niet leven in een ’tijdperk van veranderingen’ maar in een ‘verandering van tijdperk’. De exponentiële groei van mogelijkheden op het gebied van kunstmatige intelligentie, het verwerken van data, het verbinden van netwerken spiegelen een bijna horizonloze werkelijkheid als het gaat om de mogelijkheden op het gebied van ICT in de gezondheidszorg.

Voorlopers uit de zorg en uit het bedrijfsleven maar ook uit het domein van de zorgontvanger/patiënt presenteerden op enthousiasmerende en overtuigende wijze hun visie en bereikte resultaten tot nu toe. E-health gaat de mensheid helpen haar gezondheid(szorg) significant en exponentieel te verbeteren. Van ‘sick-care’ naar ‘health-care’.

‘De ‘ja, en hoe ga ik dit morgen toepassen-modus’ maakte zich van mij meester’

De sprekers buitelden over elkaar heen als het gaat om de noodzaak dit toekomstbeeld te omarmen in plaats van te verwerpen. Mijn ‘ja maar’ verdween als sneeuw voor de zon en de ‘ja, en hoe ga ik dit morgen toepassen-modus’ maakte zich van mij meester.

Maar toen gebeurde er iets dat bovenstaand beeld in het land van onbegrensde mogelijkheden flink door elkaar schudde. Een vasovagale collaps met dientengevolge commotioneel beeld van een van de deelnemers tijdens een bezoek aan Stanford University (ranking USA no. 2), bracht de patiënt met mij op de eerste hulp van het grote Stanford University Hospital. Na het Nederlandse consulaat, IBM Watson en Kaiser Permanente een onverwacht extra bedrijfsbezoek.

Nadat mijn tas en lijf waren gevisiteerd door respectievelijk bewaker en metaaldetector nam ik plaats in een overvolle, smoezelige, donkere wachtkamer. Het werd snel duidelijk dat mensen hier al enige tijd op hun beurt aan het wachten waren.

Gelukkig kon ik me snel voegen bij de patiënt in een nog vollere ruimte achter de bureautjes van de inschrijfbalie. Snel tellen leverde zeker vijftien kleine kamers op met voor elk slechts een openstaand gordijn waar patiënten in hun kwetsbaarheid zichtbaar waren.

Tussen de ruimtes op de gang zaten patiënten op rolstoelen en bedden, hetgeen snel duidelijk maakte dat alle kamertjes bezet waren. Dokters, verpleegkundigen, schoonmakers en administratief medewerkers in alle rangen en standen met ieder een eigen kleur outfit, kenmerkten het bewegende deel op deze afdeling.  Een bijbehorend kakofonie aan geluiden maakte dat de in mijn ogen noodzakelijke sereniteit op een dergelijke afdeling ver te zoeken was.

Nadat de patiënt een pyjama (de eerste met bloedvlek, een tweede zonder) aangeboden kreeg, begon het wachten. Er werd bloed geprikt en een ECG gemaakt. Vlot kwam een medewerker van de administratie binnen die de vroeg of de reisverzekering was ingelicht. Dit in verband met een noodzakelijk te verkrijgen ‘order-label’, zodat duidelijk zou worden hoe de betaling moest worden gaan geregeld. Het verzekeringspasje bleek niet voldoende. De alarmcentrale in Nederland werkte goed mee en na enkele telefoontjes bleek dit snel geregeld te kunnen worden.

Op de eerste CT scan bleek gelukkig geen sprake te zijn van pathologie. We konden na drie en half uur terug naar het hotel. Nog met mijn telefoon in de hand om een taxi te bellen, kwam de eerstehulparts terug. De radioloog herriep zijn uitslag; weliswaar geen bloeding maar wel een barst in de schedel. Er moest een tweede CT scan gemaakt worden en de neurochirurg en ‘some others’ zouden geconsulteerd moeten worden.

‘Met bezwaard gemoed luisterde ik mee met het consult van een psychiater op de gang’

Nadat de neurochirurg, orthopedisch chirurg, en traumachirurg – met een voor ieder noodzakelijk te consulteren achterwacht – de patiënt bezocht hadden, werd CT scan nummer twee gemaakt. Bij gebrek aan enige lectuur of andere afleiding om de tijd te doden, luisterde ik met enig bezwaard gemoed mee met het consult van de psychiater dat hij wegens ruimtegebrek voerde op de gang met een patiënte in een rolstoel.

De verpleegkundige kwam terug met een veelbelovend scanapparaat. De patiënt had immers bij herhaling aangegeven erg misselijk te zijn en de zuster had toegezegd een ‘digital order’ aan te vragen voor medicatie.  Tussen aanvraag en uitvoering zat ruim een uur. Nadat polsbandje, medicijn en personeelspas digitaal werden gescand, kreeg patiënt het medicijn toegediend.

Wachten is nooit een pretje maar zonder enige afleiding in de vorm van tijdschrift of anderszins maakt het lastiger. Laat staan dat afwezigheid van enige stilte en rust de patiënt helpt om met fysieke ongemakken de wachttijden te overbruggen. Gelukkig bleek er geen verder letsel op de tweede CT-scan te zijn gezien. Patiënt mocht na zeven uur terug naar het hotel.

Tussen droom en werkelijkheid zat een verschil dat mij te denken gaf

Tussen droom (drie dagen Exponential Medicine) en werkelijkheid (ruim zeven uur op een eerstehulpafdeling van Stanford University Hospital) zat een verschil dat mij te denken gaf. Ja, de technologische vooruitgang heeft veel goeds gebracht en gaat nog veel meer (lees: exponentieel) positieve impact hebben op de ontwikkelingen in de zorg. Maar mijns inziens lag de nadruk op het louter onder de aandacht brengen van deze nieuwe werkelijkheid. Veeleer is er mijns inziens de noodzaak deze nieuwe werkelijkheid te voorzien van visie op het gebied van implementatie. Hoe kunnen we alles wat mogelijk is en mogelijk gaat worden toegankelijk maken voor (ieder) mens en maatschappij?

Terugkijkend heb ik de discussie met betrekking tot deze dimensie gemist. De dimensie waarbij onherroepelijk de politiek moet aanschuiven. Welke afwegingen moeten worden gemaakt, welke keuzes liggen er voor de boeg. Niet makkelijk en zeker niet in een land waar de politiek op dit moment wordt beheerst door oneliners en verkiezingsbeloftes van presidentskandidaten met verkiezingscampagnes van filmische proporties…

Na drie dagen te zijn ondergedompeld in de nieuwste vergezichten wat betreft technologische ontwikkelingen in de gezondheidszorg merk ik dat verwarring en inspiratie elkaar afwisselen in mijn terugblik op het congres Exponential Medicine in San Diego. Ik kijk met belangstelling uit naar de verkiezingen in Nederland…

 

Delen