Tussen wens en werkelijkheid

KNMT-voorzitter Wolter Brands waarschuwt al langer voor het dreigende tekort aan tandartsen in ons land. Net als onder bijvoorbeeld huisartsen en verpleegkundigen is ook onder tandartsen sprake van vergrijzing. Als er onvoldoende jonge tandartsen zijn voor opvolging, ontstaat een groot probleem, dat nog wordt verergerd als nu in ons land werkende buitenlandse tandartsen terugkeren naar hun thuisland.

De situatie is extra zorgelijk in de provincie Zeeland. Op zich begrijpelijk dus dat het provinciebestuur een brief stuurde naar de minister van VWS en de Tweede Kamer met de oproep om in Zeeland een tandartsenopleiding te realiseren. De vraag is echter of dit haalbaar is en of het daadwerkelijk de oplossing biedt waarop de provincie hoopt.

‘Het is maar de vraag of Zeeuwse tandartensopleiding de oplossing biedt waarop de provincie hoopt’

De gedachte van de provincie is: tandheelkundestudenten gaan vaak werken in de regio waar ze zijn opgeleid. Dat mag zo zijn, maar de achterliggende vraag is of ze wel willen gaan studeren in de provincie waar ze hun middelbareschooltijd hebben doorlopen. Ze zien veel van hun vrienden en schoolgenoten immers, voor de opleidingen die zij kiezen, nog steeds verdwijnen naar andere provincies. Willen ze dan achterblijven om in de eigen provincie te studeren, of vinden ze op hun jongvolwassen leeftijd het studentenleven in een ‘echte’ studentenstad belangrijker?

Afgezien daarvan: een opleiding opzetten in de provincie kost geld en tijd. Het is de vraag of de overheid bereid is om die investering mogelijk te maken. En of docenten beschikbaar zijn en bereid gevonden worden om daar te werken.

Delen