Tussen zwijgen en schreeuwen

Zouden de Tweede Kamerleden beseffen dat er zoiets als social media bestaat, Twitter bijvoorbeeld, of Facebook? Zouden ze weten dat patiënten op zulke media soms – al dan niet terecht – beschrijven wat er naar hun mening niet goed is gegaan in de zorg die zij nodig hebben? Dat ze zelfs Facebookgroepen oprichten om het hier uitgebreid met elkaar over te hebben? Zouden ze weten dat ZorgkaartNederland bestaat, en dat patiënten daarop hun mening kunnen geven over een individuele zorgprofessional? In positieve maar ook in negatieve zin?

Je vraagt het je af, als je leest dat de Kamer bang is voor het effect van het opheffen van zwijgcontracten in de zorg. Het wekt de indruk dat ze denken dat daarmee ineens een heel nieuwe mogelijkheid zou ontstaan voor patiënten om zorgmedewerkers ‘publiekelijk aan de schandpaal te nagelen’. Get real.

‘Leren van fouten lukt niet door geld te bieden in ruil voor een zwijgcontract’

Ter herinnering beste Kamerleden: het al lang bediscussieerde afschaffen van de zwijgplicht heeft niet tot doel een nieuw soort Spaanse inquisitie in te voeren. Het doel is zorgaanbieders te verplichten tot openheid over fouten die ze maken. Leren van fouten lukt namelijk niet door de patiënt die er slachtoffer van is, of diens nabestaanden, geld te bieden in ruil voor het tekenen van een zwijgcontract. Leren van fouten lukt alleen door te communiceren over de fout, over de omstandigheden waaronder die kon worden gemaakt, en de stappen die zijn gezet om te voorkomen dat dezelfde fout nog een keer wordt gemaakt.

Hoe gewoner het voor zorgaanbieders wordt om niet te zwijgen, hoe minder groot de behoefte van patiënten zal worden om te schreeuwen.