Van droom naar werkelijkheid

De Utrechtse dierenarts Femke van den Bos (43)   reisde met haar gezin per motorhome een jaar lang door Argentinië, Chili, Peru, Ecuador en Colombia. “Toen we op een strand vrij kampeerden, maakten de dolfijnen sprongen recht voor onze ogen.”

Tekst: Wout de Bruijne | Beeld: privé

Wie droomt er niet van een tijdje helemaal weg? Volgens Femke van den Bos begint iedere wereldreis met het prikken van een datum. Haar droomreis was een avontuurlijke tocht van een jaar per motorhome door Zuid-Amerika, samen met man Thijs Visser, bij vertrek 41, dochter Yuma, toen 7, zoon Joep, toen 5 en hond Balou, toen 13. “Kies eerst een vertrekdatum en vink daarna steeds punten van de to-dolijst af. Dat werkt volgens mij het beste om iets echt te gaan dóén, in plaats van er alleen over te dromen.” 

Zij vertrokken op 29 augustus 2018 en voordat het zover was, moesten er inderdaad nogal wat punten worden afgestreept, te beginnen bij het vergaren van voldoende financiën. Van den Bos: “Twee jaar van tevoren zijn we echt begonnen met de voorbereiding. We hadden al flink gespaard maar gingen vanaf toen niet meer uit eten, kochten minder spulletjes en verhuurden onze auto via Snappcar.”  

Wat ze wel kochten, was een spierwitte four wheel DAF-truck, een voormalig legervoertuig van de VN. “Thijs was vrijwel iedere avond en elk weekend bezig om er een motorhome van te maken.” Zo zette hij er zonnepanelen op, maakte hij kinderbedjes in de laadruimte, kwamen er een douche, toilet en keuken, plus nieuwe accu’s voor de elektriciteit. “We haalden speciaal voor de reis allebei ons grootrijbewijs, volgden wat sleutelcursussen en deden een offroadtraining.” 

‘We haalden speciaal voor de reis allebei ons grootrijbewijs’

In haar dierenartspraktijk wilde Femke van den Bos liever geen waarnemer, maar een huurder. “Ik had het idee dat een huurder meer ondernemer zou zijn en zich verantwoordelijker zou voelen voor de vaste cliënten en apparatuur en minder snel zou opzeggen bij een andere carrièrekans.” Een net-afgestudeerde dierenarts die eerder in de praktijk had meegelopen, wilde deze wel een jaartje huren. Ook het woonhuis werd verhuurd. Thijs Visser zei zijn baan als civiel ingenieur op. Alleen Joep moest zijn zwemdiploma nog halen. Daarna kon het gezin per vliegtuig vertrekken. De truck reisde het gezin per schip vanuit Antwerpen na. 

Valse start

Althans… bij aankomst in Buenos Aires in Argentinië, was hun ‘woning’ er niet. Die arriveerde door allerlei, onder andere bureaucratisch, gedoe pas twee weken later. “Een tegenvaller, maar we hadden van tevoren wel bedacht dat heus niet alles tijdens zo’n avontuur van een leien dakje zou gaan.” Ze huurden zolang een huisje. Eén week op een zogenaamde poloboerderij – polo is een populaire sport in Argentinië – en een week in de Tigre Delta, een natuurgebied op 30 kilometer van Buenos Aires waar je kunt kanoën en zwemmen in riviertjes. “De kinderen vonden het wachten op ons ‘mobiele huis’ geen straf, maar Thijs en ik popelden onderhand wel om ‘echt’ te gaan rondreizen.”

Herenigd met hun motorhome toerden gezin en hond zo’n vierenhalve maand door het enorme Argentinië. “Balou genoot, het leek of ze steeds jonger werd. We stonden vaak op stranden en ze kon daar vrijuit rennen. Regelmatig kwam ze terug met een enorme kluif.” 

De kinderen hadden aanvankelijk wat meer moeite. “Ze hadden heimwee en misten hun vriendjes. Gelukkig ging dat na een tijdje beter. Qua school deed Joep, als extreem vroege leerling, groep twee opnieuw en gaf ik Yuma les. De school had ons boeken meegegeven en een vaste begeleider stuurde opdrachten per mail.” Na wat aanloopproblemen met dochterlief – ‘ik wil mijn moeder niet als juf’ – werkten de thuislessen zo goed, dat Yuma bij terugkeer in Nederland zelfs een voorsprong had op de groep. Juf Femke lachend: “Je kunt natuurlijk al je aandacht aan die ene leerling geven.” 

Zelf miste de reizende dierenarts haar familie en vrienden ook. “Ik ben een gezelligheidsdier en we hebben thuis altijd veel sociale afspraken. Maar we ontmoetten op reis leuke andere ‘overlanders’ zoals ze met de auto rondreizende mensen noemen. Bepaalde Franse gezinnen en een Spaanse familie kwamen we vaker tegen omdat je deels eenzelfde route volgt. De kinderen speelden dan direct weer met elkaar, zonder dat ze elkaar konden verstaan.”  

Kosten

Na Argentinië volgde Chili, het duurste land van de reis. “Argentinië was in dat opzicht meegevallen. We gaven daar in een maand 1.500 euro uit voor alles bij elkaar: rijden, eten, standplaatsen, activiteiten. Dat was in de overige landen algauw het dubbele. In Argentinië en Chili mocht en kon je op veel plaatsen veilig wild amperen, dat scheelde.” 

Tijdens de laatste keer vrij kamperen op een strand in Chili, sprongen de dolfijnen voor hun ogen over het water. “Het is zo’n prachtig land met imposante bergen, fjorden, helblauwe rivieren en meren, en prachtige stille stranden.” 

Aangereden hond

Femkes ouders die in Chili een stukje meereisden, net als de ouders van Thijs later op het traject, vonden ‘hond Balo wel vijf jaar jonger’. Over honden gesproken: in het volgende land op de route, Peru, zag de Utrechtse dierenarts een nog levende aangereden hond langs de weg liggen. Ze stopte, nam de grote hond zonder aarzelen aan boord en reed ermee naar de dichtstbijzijnde dierenkliniek. “Hij had duidelijk hersenletsel en ik wilde mannitol- of een hypertoon zoutinfuus toedienen. Maar dat was er niet. Ze vond het wel in een ‘mensenkliniek’ verderop in Cusco. “Ik schrok me overigens rot van de onmenselijke situatie die ik in dat ziekenhuis zag. Doodzieke patiënten lagen in de gangen of hingen in stoelen.” De medische instanties die het gezin verder tijdens de gehele reis bezocht, zoals een chiropractor en vijf verschillende tandartsen, noemt Femke schoon en professioneel.” De aangereden hond was uiteindelijk niet te redden en de Nederlandse dierenarts liet hem inslapen. 

‘Tien dagen lang wandelend, zwemmend en snorkelend de Galapagoseilanden ontdekken’

Na het cultureel rijkbedeelde Peru, met de ‘indrukwekkende’ Machu Picchu volgde Ecuador met de ‘onvergetelijke’ Galapagoseilanden. Een uniek, maar prijzig uitstapje. “De entree tot de eilandengroep is 100 euro per persoon. Daarna kun je peperdure zeiltochten maken, er zijn 13 grote en 115 kleinere eilandjes. Dat deden wij niet. We boekten eenvoudige accommodaties op de drie hoofdeilanden en verkenden die wereld tien dagen lang wandelend, zwemmend en snorkelend. Toen Joep, die thuis in bad al had geoefend, voor het eerst ging snorkelen, werd hij onder water omringd door nieuwsgierige, speelse zeeleeuwen.”

Het laatste land van de reis was Colombia, jarenlang vanwege FARC te gevaarlijk voor toerisme. “Dat is niet meer zo. Gelukkig, want het is zo’n schitterend land. Er zijn nog wel een paar rode risicogebieden waar je niet moet komen. Je kunt via een laptop en apps de laatste berichten van het ministerie van Buitenlandse Zaken bijhouden.” Thijs en Femke hadden hun motorhome in Colombia willen verkopen. “Maar dat bleek bizar duur, duurder dan verschepen naar Nederland. Je moet de wagen eerst officieel importeren als je hem daar wilt achterlaten.”

Gelukzalig gevoel  

Het rijdende huis kwam dus ook weer ‘thuis’ en werd later verkocht. Het bakstenen huis stond nog op zijn vertrouwde plek. “Thuiskomen is altijd fijn”, glimlacht Femke. De kinderen speelden direct weer met hun vriendjes alsof ze nooit waren weggeweest. Thijs kon weer aan de slag bij zijn oorspronkelijke werkgever, maar was blijkbaar zo aan zijn vrijheid verknocht geraakt dat hij liever zzp’er werd. En ik kon mij weer nuttig maken – dat had ik wel gemist – in mijn praktijk.” Die praktijk, dat was nog even spannend. De huurster had huur met recht op koop bedongen. “Maar terwijl ik een maand voor de terugreis begon te denken en te fantaseren over wat ik dan zou gaan doen in Nederland, kregen wij bericht dat ze van de koop afzag.” 

Inmiddels is het voor iedereen allang weer ‘business as usual’ met werk, school, familie en vrienden. “Maar deze reis blijft ons altijd bij”, glundert Femke. De kinderen praten er nog vaak over en we hebben er allemaal een ‘soort gelukzalig gevoel’ door gekregen, dat we steeds kunnen oproepen. Ik vind zelfs mijn werk nu nog leuker dan ik het vóór de reis al vond. Ik kan het iedereen die zoiets wil – en kan – gaan doen van harte aanraden. Prík die datum.”  

Do’s

  • Zorgen dat u in de cloud (bijvoorbeeld in uw mail) een kopie hebt van alle belangrijke papieren en paspoorten
  • Satelliettelefoon meenemen
  • Hond meenemen
  • De taal leren
  • De app iOverlander gebruiken (tips voor slaapplekken, beziens- waardigheden, risico’s etc.)
  • Lokale sim met data kopen
  • Naar landen gaan waar veel leuke dingen te doen zijn voor kinderen (Chili was in dit opzicht wat minder, Peru, Ecuador, Galapagos en Colom- bia waren super voor de kinderen). 
  • Op Facebook zoeken naar groepen reizigers in het gebied waar u naar- toe gaat. Hier treft u een schat aan informatie en tips, bijv. Panamerican travelers.

Don’ts

  • Stressen over de vraag of alles wel goed komt: bijna altijd komt het goed.
  • De zware vrachtwagen van ons was een beetje overdreven, het kan best met een camperbusje. Ter plekke zijn er heel veel te koop, maar check eerst de lokale regelgeving. Soms mag een buitenlander met een auto uit een bepaald land datzelfde land niet uit. Op Facebook kunt u advies vragen of de zoekfunctie gebruiken. 
  • Neem niet te veel mee. We hebben onze fietsen weinig gebruikt en in Chili alweer verkocht. Ook de (wind)surfplank, paraglider en hangmatstandaard hebben we weinig gebruikt.

Delen