Veel voeten in de aarde
Podotherapeut Monique Janssen ‘schrok van de situatie’. Uit onderzoek onder 538 patiënten met een hoog risico voor voetproblemen bij diabetes bleken er 145 al een niet-genezende voetwond te hebben. Maar liefst 81 van hen waren nog niet in behandeling. Ze liepen al drie weken met die wond rond terwijl ze volgens de richtlijnen binnen twee weken moeten worden gezien.
Tot zover richtlijnen dus. Prachtig dat op papier staat hoe moet worden gehandeld om te voorkomen dat gezondheidsklachten verergeren – en in het geval van diabetes zelfs kunnen leiden tot amputatie – maar wat heb je eraan als in de praktijk niet volgens die richtlijn wordt gehandeld. Het is natuurlijk een geluid dat we wel vaker horen: richtlijnen schrijven is één, maar ze implementeren is vers twee.
Richtlijnen schrijven is één, maar ze implementeren is vers twee
Maar het verhaal wordt nog erger. De 64 patiënten die wel onder behandeling waren voor hun voetwond, waren niet altijd onder behandeling bij de juiste zorgverlener. Ze kregen thuiszorg of gingen naar een pedicure. Met andere woorden: ze kregen zorg van iemand die hun voetwond behandelde, maar die niet geschoold is om het onderliggend lijden te achterhalen dat die wond veroorzaakt. Dweilen met de kraan open.
Nog weer erger is dat dit onderzoek feitelijk alleen maar staaft wat iedereen allang wist, namelijk dat een enorme kwaliteitsverbetering (en dus een substantiële kostenbesparing) in wondzorg mogelijk is. Wim van der Meeren van CZ kaartte dit begin vorig jaar ook al aan. En de Inspectie voor de Gezondheidszorg belichtte het in Het resultaat telt ziekenhuizen 2014. Nu nog handelen naar die kennis. Samenwerken dus zorgaanbieders, en je eigen beperkingen kennen.
4 reacties
Frank, de vraag rijst dan meteen waarom die samenwerking niet tot stand komt als de meerwaarde daarvan zo duidelijk is. Wat denk jij?
Hans Koevoet
3 maart 2017 / 19:44Terechte vraag Hans. Ik weet niet eens of domeinstrijd hier zo’n rol speelt, zoals in de geboortezorg. Misschien is de kern veel meer dat zowel de huisarts als de thuiszorg onvoldoende hun grenzen in acht nemen en dus te laat meer gespecialiseerde hulp inschakelen. Tegelijkertijd hebben medisch specialisten wellicht ook te lang langs elkaar heen gewerkt. Wordt de patiënt wel naar het ziekenhuis verwezen dan kan die daar op verschillende poli’s terechtkomen (dermatoloog, vaatchirurg, plastisch chirurg). En als die niet met elkaar samenwerken kan op dat niveau eveneens sprake zijn van onvoldoende de eigen grenzen bewaken en denken het probleem zelf te kunnen oplossen.
Frank van Wijck
3 maart 2017 / 21:53Maar: er gloort licht aan de horizon! Het Wondplatform Nederland zit niet stil en hoopt begin mei de concept kwaliteitsstandaard complexe Wondzorg te kunnen presenteren. Daarin staan echte verbeterpunten die door alle professionals die met wondzorg te maken hebben in gezamenlijkheid met de cliënten, zijn opgesteld. Dan alleen nog implementeren… Maar er zijn voldoende enthousiaste en toegewijde zorgverleners die dat gaan oppakken!
Karin Timm
31 maart 2017 / 23:39Dat is goed nieuws Karin, vooral het feit dat de kwaliteitsstandaard in gezamenlijkheid met de cliënten is opgezet. Maar zoals je wel weet, is “alleen nog” implementeren bepaald niet niets. Ik ben benieuwd hoe dit traject gaat verlopen en ga dit met belangstelling volgen.
Frank van Wijck
31 maart 2017 / 23:47