Veel zorg

De meeste reacties op social media op het bericht dat Halbe Zijlstra (VVD) de post van minister van Buitenlandse Zaken aangeboden heeft gekregen, zijn hier niet voor herhaling vatbaar. Bij één reactie die ik in mijn tijdlijn tegenkwam wil ik echter wel even stilstaan, omdat die gerelateerd is aan het onderwerp waarover ik op deze plaats dagelijks blog: de gezondheidszorg.

Die reactie luidde: ‘het enige goede nieuws aan de benoeming van Zijlstra op BuZa is dat hij niet op VWS komt’. Daarover zal iedereen zijn eigen mening hebben, maar toch was het geen verrassing dat zijn naam wel rondzong voor VWS. Zijlstra heeft namelijk met Edith Schippers gemeen dat hij zich niet snel laat intimideren. Als hij iets vindt, dan vindt hij dat, en dan stoort hij zich niet heel erg aan wat een ander daarvan vindt. Voor een minister van VWS geen slechte eigenschap. Schippers heeft deze eigenschap gedurende haar hele ministersperiode ingezet in haar strijd om de alsmaar stijgende zorgkosten te beteugelen, zodat de zorg ook in de toekomst betaalbaar blijft zonder andere kostenposten in onze samenleving in de knel te laten komen. Daarin zijn stappen gezet, maar de klus is nog lang niet geklaard.

Het is dan ook niet zo vreemd dat Schippers nu wordt opgevolgd door een tweeling: de ene helft voor de cure en de andere voor de care, al lag voor de hand dat die beslissing ook weer tot discussie zou leiden. Staatsrechtkundige Wim Voermans stelt in dit opiniestuk slechts één keer iets soortgelijks te hebben meegemaakt: op BuZa tussen 1959 en 1963. “Nederland is een klein land, dus we hebben heel veel buitenland”, gaf Joseph Luns toen als reden op. In dit geval kun je zeggen: ‘We hebben heel veel zorg’. Zo’n gekke beslissing is het niet.