Veranderen vergt loslaten
De Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) geeft aan dat het huidige beleid voor zorginkoop moet veranderen. Momenteel is de transactie tussen inkoper en aanbieder te dominant en is er een groot controlesysteem opgebouwd met hoge administratieve lasten. Het partnerschap tussen patiënt, zorgaanbieder en inkoper is niet goed in beeld en wat de patiënt nodig heeft, wordt meer gebaseerd op prijs en uniformiteit dan op zijn eigen klachten. De kostenbesparing is volgens de Raad gebaseerd op de kaasschaafmethode, terwijl het anders organiseren van de zorg effect heeft op langere termijn.
Wouter Bos had het al eerder over een radicale vermindering van registratie- en rapportagedruk. Hij gaf zijn column zelfs de titel ‘Botheid loont’. Als ik bij die term denk aan de overheveling van de sociale zorg en jeugdzorg naar gemeenten, denk ik dat die methode niet geslaagd is gebleken. Maar zijn voorstel om beroepsverenigingen te laten kappen in hun oerwoud aan regels ondersteun ik zeer. En ook onderschrijf ik zijn scepsis over het resultaat van accreditaties en over het steeds stellen van eigen regels door verzekeraars.
Het jaarlijks onderhandelen tussen zorgverleners en zorginkopers over prijzen en volumes is volgens de RVS niet de juiste methode. Er zijn goede voorbeelden van meerjarenafspraken. Ik wil wel toevoegen dat die dan ook in ‘partnerschap’ moeten zijn gemaakt, met een langetermijnvisie. Wat zou het veel opleveren als de stress niet elk jaar terugkomt en de inkoopregels duidelijk zijn. En wat voor rust geeft het voor de patiënt als hij niet ieder jaar hoeft uit te zoeken wie er wat heeft ingekocht en welk ziekenhuis of welke zorgverlener is gecontracteerd?
Overmatige controlemechanismen zijn uit wantrouwen als paddenstoelen uit de grond geschoten
Wie durft in partnerschap te zeggen: we verminderen samen de dure en tijdrovende controles en registraties. We laten de controle wat los, ook vanuit het ministerie. Dat zal als gevolg hebben dat de markt rondom auditeren, registreren, meten en accrediteren even moet bloeden. Misschien kan men mee gaan denken over het stroomlijnen van gegevens, zodat zorgverzekeraars hun informatie over de zorg kunnen delen ter verbetering van allen. Welke beroepsorganisatie durft te hakken met dit bijltje? En welke verzekeraars durven hun huidig inkoopbeleid los te laten? De besparing zal meteen duidelijk zijn.
Bovenstaand verhaal gaat over het afschaffen van overmatige controlemechanismen die uit wantrouwen als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten en belemmerend werken. Natuurlijk blijft er kwaliteitsbeleid bestaan en moet er controle zijn op declaraties.
Laat de patiënt, wat mij betreft verplicht, een korte evaluatielijst (PREM) invullen na een behandeltraject. Laat de zorgverzekeraar dit bekostigen, regelen en de ingewonnen informatie inzichtelijk maken. Laat het wantrouwen van ieder los.
Dat niet elke vraag van de zorgaanbieder en elke wens van de patiënt ingewilligd kan worden begrijpt ieder. Maar een keuze vanuit partnerschap biedt meer kansen.
9 reacties
Wantrouwen van de zorgverzekeraar leidt tot minder kwaliteit en vooral tot minder tijd voor werkelijke kwaliteit. Ik ervaar iedere dag weer, dat mijn cliënt het werkelijke contact als kwaliteit ervaart. Als mens gezien worden voor zijn communicatienood, de afstemming tussen hem en mij als fundament ervaren, waarop de verandering in communicatie gebouwd kan worden. Ouders zien voor hun zorgen, want hoe zorg je dat je kind overeind kan blijven in deze verbale wereld? De voorbeelden daarin zijn talloos en vallen iedere dag op mijn pad: als ik zelf de angst voor de controle van het zorgverzekerings-systeem los durf te laten. De toegevoegde waarde niet zien in de VAS schalen, maar die schaal een klein beetje op de achtergrond als steuntje in de rug gebruiken voor wat je hebt toe te voegen in de communicatie van je cliënt. En misschien is dat dan wel: het systeem voor jou laten werken… ipv. jij voor het systeem!
Karin Derks
6 oktober 2017 / 00:18Beste Dienie.
Wat ben ik blij met je visie op het probleem.
Wat zou het schelen als de huidige managers in de gezondheidszorg stilstaan bij de vraag waarom we de zorg ook alweer bieden en niet hoe dat gecontroleerd en gereguleerd moet worden. Wie gecontroleerd wordt loopt vast en blokkeert. Velen van ons voelen zich niet meer gelukkig in het werk als logopedist in de praktijk en willen weg uit die eerstelijn druk. De noodbel klinkt ook al voor jonge logopedisten die al na een jaar merken dat ze dit niet willen. De vrije marktwerking heeft geen effect op de beheersing van de zorgkosten. Om dit te verbergen is er de trots van de zorgverzekeraars dat ze wel controle hebben over de situatie. Als je aangeeft dat het niet goed is, zeggen ze dat ze toch zo goed bezig zijn met de regeldruk verminderen. Het is gewoon niet waar…de voorwaarden voor het uiteindelijke tarief nemen ook dit jaar toe. Eigenlijk wil ook ik stoppen hiermee. Ik, die mijn hele leven de logopedie al profileer om mijn kwaliteit zichtbaar te maken. Moe en uitgeput pak ik weer de strijdbijl op. Teken ik voor de loongarantie van mijn twee werknemers.
Anne van Eupen
6 oktober 2017 / 12:55Je slaat de spijker op zijn kop Dienie! Ik sta ook weer in tweestrijd over wel of niet tekenen in de wetenschap dat ik uit loongarantie voor mijn werkneemsters uiteindelijk geen keuze heb wanneer we niet collectief durven te weigeren. Gisteren zag ik bij Nieuwsuur de resolute en eensgezinde verloskundigen die door bevroren tarieven en toegenomen eisen de maat vol vinden en waarvan 95% (!) het Zilveren Kruis contract niet heeft getekend. In de toelichting van de NZA bleek het maximum tarief 13% onder het geboden tarief te liggen. Dat is bij logopedisten al sinds jaren zo’n 25%, maar onze beroepsvereniging heb ik daar nog nooit aan tafel zien zitten en dan heb ik het nog alleen maar over het tarief…
Rianne Eilers
7 oktober 2017 / 10:53Dank voor reacties! Het systeem voor ons laten werken zou het uitgangspunt moeten zijn. En het niet hebben van controle over het contracteerproces lijkt een voorbode voor een burnout. Horen dat het beleid al vaststaat en dat er zelfs extra eisen bij zijn gekomen maakt dat je geen grip meer hebt op je praktijk. Als praten geen zin meer heeft kunnen we met z’n allen gaan staken, naar de NAI geschillencommissie een zaak indienen, niet tekenen of tekenen en een jaar tegemoet gaan van verlies en niet kunnen investeren in je praktijk. Schiet daar de patiënt of zorgverzekeraar iets mee op? Als logopedist ben ik gewend te praten en ik ben nog in gesprek met verzekeraars met de hoop dat er echt iets gedaan wordt met het tariefaanbod. De keerzijde kan ook zijn dat de beroepsvereniging aangeeft dat alle richtlijnen die ze hebben voor die bedragen niet uitgevoerd kunnen worden. Dat erkend wordt dat de transparantie is doorgeschoten en dat voor 2018 heftig geschrapt gaat worden. Of dat de beroepsvereniging naar de NAI stapt met de onredelijke contracten onder de arm. We hebben sinds 2017 geen NZa tarief meer maar vrije prijzen. Hoe vrij die zijn en voor wie vrij, was meteen duidelijk. De zorgverzekeraars bleven altijd ver onder het uitgerekende NZa -tarief, want ja, dat was maximum dus in 2017 schommelde het net boven of onder de 30,00 euro. Het NZa tarief van 2016 was 40,53. Wat nu voor 2018 wordt aangeboden begint bij 29,97 en eindigt met vele administratieve eisen met 34,70 euro waarvoor je dan toch minstens tegen het oude NZa tarief aan zou moeten zitten. Welke zorgverzekeraar het minste over heeft voor behandeling voor zijn klanten weet diegene zelf. Wil het zeggen dat we er mee eens zijn als we tekenen? Helpt de NZa om als autoriteit aan te geven dat de handelwijze van zorgverzekeraars niet klopt? Moeten we allemaal kosten maken om naar de geschillencommissie te lopen en tegenover elkaar te staan? Waar blijft het inzicht dat we als partners voor de patiënt moeten staan? Ik denk dat we het stadium van praten bijna voorbij zijn. En dat is heel wat voor een logopedist.
Dienie Koolen
7 oktober 2017 / 11:37Correctie op mijn reactie van deze morgen: het maximum NZA-tarief voor verloskundigen ligt 13% BOVEN (en niet onder) het door Zilveren Kruis geboden tarief.
Rianne Eilers
7 oktober 2017 / 15:26Hoe waar en triest zijn de stukken die je schrijft Dienie.
Zoals ik je reeds schreef is het schrijnend steeds opnieuw te ervaren dat zorgverzekeraars zich niet eens willen verdiepen in de materie zoals je beschrijft.
Ik schreef maar weer een zorgverzekeraar een reactie op de reden dat ik hun contract wel tekende maar zeer teleurgesteld ben in inhoud, eenzijdige afspraken en tarief: reactie:
Hartelijk dank voor uw mail. Graag lichten wij u toe waarom wij voor 2018 voor het aangeboden tarief hebben gekozen.
….. probeert de administratie lasten voor u als aanbieder zo laag mogelijk te houden. Daarom laten wij veel van de organisatievaardigheden bij u als aanbieder zelf liggen en vragen wij niet om aanvullende zaken. Wij gaan uit van de voorwaarden die de branche zelf stelt. Om deze reden vinden wij dat het tarief wat wij u bieden, passend is bij de zorgovereenkomst.
???????????????????
Mijn reactie aan hen hierop laat zich wel raden.
De zorginkoper heeft nog niet gereageerd!
We blijven in een cirkel om elkaar heen lopen. Hoe is dit te doorbreken?
Mariëlle Vermeulen
9 oktober 2017 / 21:25Als niet tekenen voor velen geen optie is: hoe in gesprek te komen om gehele proces door elkaar te schudden en toch met elkaar in vertrouwen om de tafel te gaan?
Het is toch te zot dat alleen niet tekenen enige opening zou creëren. Moet macht met macht betreden worden?
Laten we als volwassenen onze neuzen één kant op richten, de kant van zorg voor de patiënt en dát efficiënt en te bekostigen maken.
Zoals je aangeeft: 80% van de admin. rompslomp zou kunnen vervallen en iedereen is gelukkig, als we maar besluiten elkaar te vertrouwen…….
De grap is eigenlijk dat alle regels en toetsen misbruik helemaal niet tegenhouden. Als je fout wil lukt dat altijd…
Daar helpt geen toets tegen!
Sandra Stigter
14 oktober 2017 / 16:48Spot on Dienie!
P.S. Kende jij 25 jaar geleden logopedisten die niet aan kwaliteit werkten? Ik niet.
Jessica van Es
25 oktober 2017 / 18:16De reacties spreken voor zich. Bij onze beroepsgroep wordt al vele jaren continu gewerkt aan kwaliteitsverbetering en inschrijven in het kwaliteitsregister is al jaren verplichte kost. We registreren vele gegevens maar de transparantie lijkt nooit genoeg en het wantrouwen blijft.
Dienie Koolen
26 oktober 2017 / 09:42