Versnipperd

Opvallend resultaat uit onderzoek: het zijn meer de zorgverleners die de zorg als versnipperd ervaren dan de patiënten. Terwijl het juist de patiënten zijn die bij iedere volgende stap in hun patient journey zeggen: ‘Maar dat heb ik toch allemaal al lang verteld’. Ook opvallend: dit resultaat heeft niet specifiek betrekking op Nederland, maar geldt voor de negentien landen – en dus negentien zorgstelsels – uit het onderzoek.

Dat de zorgkosten zich vrij stelselonafhankelijk ontwikkelen wisten we al. Nu weten we dus ook dat samenwerken of langs elkaar heen werken niet zozeer afhangt van het gekozen stelsel als wel van de zorgverleners zelf. Een logische vraag die hieruit voortvloeit is: als de zorgverleners zelf zo ontevreden zijn over hum mate van samenwerking, waarom steken ze dan niet de koppen bij elkaar om hier wat aan te veranderen? Maar blijkbaar is liever klagen dan oplossen ook geen specifiek Nederlands trekje.

Blijkbaar is liever klagen dan oplossen ook geen specifiek Nederlands trekje

De patiënten op hun beurt zijn juist kritisch over de persoonlijke benadering in de zorg, of preciezer: het gebrek daaraan. Ze willen meer als mens gezien worden dan als patiënt. Op zich te verdedigen. Mensen die ziek zijn, zeggen immers: “Ik heb een ziekte, ik ben niet mijn ziekte”. Maar het is wel die ziekte waarvoor ze bij de dokter komen. En die dokter is opgeleid om die ziekte te behandelen. Dat hierbij persoonlijke aspecten een belangrijke rol kunnen spelen is duidelijk. Wie te horen krijgt dat hij kanker heeft, wil niet alleen weten of hij nog beter kan worden, maar ook welke invloed de ziekte en de behandeling daarvan op zijn leven heeft. In interviews zeggen artsen heel vaak dat voor het gesprek daarover de verpleegkundige (of verpleegkundig specialist) veel meer tijd heeft dan zij. Ze zijn zó belangrijk die verpleegkundigen. Geef ze de ruimte.

Delen