Villa Koningslaan: deel 19
Eerder:
Na het overlijden van Daniël neemt Noël samen met zijn vriendin Marah zijn intrek in de villa. Op een dag besluit Marah onverwachts naar Israël te vertrekken.
Erotische asphyxiatie
Als Noël Marah’s koffers in de gang ziet staan, verkeert hij eerst in de veronderstelling dat ze kleding van kamer naar kamer gaat verhuizen. Gewoon in koffers, omdat dat misschien efficiënter is. Soms kan hij de logica van andere mensen niet helemaal volgen dus waarom zou dat verhuizen van kleding niet in koffers gebeuren? Pas als ze vertelt dat ze teruggaat naar Israël, begrijpt hij door die koffers dat het altijddurend zal zijn. Diep van binnen wist hij het allang. Het is tussen hen nooit meer zo geworden als voor haar deportatie in de oorlog, lang, lang geleden alweer. Hij kijkt toe hoe ze op de taxi wacht.
“Het ligt niet aan jou”, zegt ze in een poging tot geruststelling. “Het ligt aan mezelf. Auschwitz heeft mijn DNA onomkeerbaar getransformeerd, zoals dat van zoveel mensen. Ik ben niet meer de Marah van toen. Daarom laat ik je vrij. We hebben het er eigenlijk nooit serieus over gehad, Noël. Alsof ik de Shoah nooit heb meegemaakt. Alsof het iets exotisch was, vergeef me het woord, iets vreemds uit een ver verleden. Maar het is nog steeds heel dichtbij, het lijkt zelfs dichterbij dan het ooit was. En ik heb me in Nederland nooit echt meer thuis gevoeld.
Ik ken veel mensen die een diepgeworteld wantrouwen en een gevoel van onveiligheid in Nederland hebben gekregen, en bij wie dat nooit meer is weggegaan. Zo erg is het bij mij gelukkig niet. Bij mij spelen ook andere redenen een rol. Ik zie bij mezelf een hernieuwde interesse om uit de diaspora naar Israël te emigreren. Dat had ik in de jaren vijftig, en nu na een lang verblijf in Nederland opnieuw. Voor mij heeft het een sterke culturele en religieuze betekenis. Ik ga terug naar waar ik thuishoor.”
‘Ik ga terug naar waar ik thuis hoor’
Haar verhaal klinkt Noël in de oren alsof ze een serieuze verhandeling voorleest. “In Israël heb ik veel goede vrienden. Je hoeft over mij niet in te zitten, Noël. Het komt met mij wel goed. En jij redt je ook wel, dat weet ik zeker. Ik maak me over jou geen zorgen. Je bent altijd lief voor me geweest.” Ze kust hem op zijn wang. “Ik laat je gaan. Zorg goed voor jezelf, Noël.”
Bij haar kus verstart hij. Er liggen allerlei argumenten klaar op de zolder van zijn rationaliteit die hij makkelijk in een stortvloed van woorden tevoorschijn zou kunnen toveren, maar hij weet dat het geen zin heeft verder aan te dringen. Het is voorbij. Marah en Noël zijn niet meer, ze zijn geschiedenis geworden. Hun liefde is het zoveelste voorwerp van schoonheid dat de oorlog zelfs zoveel jaar na dato alsnog weet te vernietigen.
Marah is vastberaden. Ze zal haar leven in Israël weer oppakken. Ze neemt afscheid, kijkt nog een keer om, maar zwaait niet meer naar hem als de taxi de straat uitrijdt.
In de eerste dagen na haar vertrek strijden gevoelens van kwaadheid, verdriet en onmacht bij Noël om voorrang. Kwaadheid over waarom ze het hem niet eerder heeft gezegd, verdriet als de vanzelfsprekende pijn van het afscheid, en onmacht omdat haar plotselinge vertrek hem tegen zijn zin oud en hulpeloos laat voelen. Aan zijn kinderen vertelt hij dat hij nooit meer een relatie wil. Nooit meer, geen denken aan! Nu hij de zeventig gepasseerd is, is hij er te oud voor geworden, zegt hij.
Waarom zou hij zich niet inlaten met ongedwongen kennismakingen en oppervlakkige maar terloopse, lichtzinnige contacten?
In de navolgende periode overdenkt Noël Heuvels zijn leven, hij overpeinst zijn ethische opvattingen en zijn morele daden tot nu toe. Hij heeft altijd redelijk keurig geleefd, binnen de lijnen van het betamelijke. Maar hij ziet daar nu de bespottelijkheid van in. Er is voor hem moreel gezien geen reden meer om als een monogamist verder te leven, behalve misschien voor zijn kleinkinderen. Maar het bijbrengen van bepaalde morele standaarden is meer de taak van ouders dan van grootouders.
Misschien is het nu wel tijd om hedonistisch zijn levensweg te vervolgen en in volledige promiscuïteit te sneuvelen, voordat het definitief te laat is. Waarom zou hij zich niet inlaten met ongedwongen kennismakingen en oppervlakkige maar terloopse, lichtzinnige contacten? Zo nu en dan? In het seksuele vuur dat zo af en toe nog voorzichtig opflakkert valt genoeg vrouwelijk schoon te savoureren, zonder ook maar enige tot plichtsgetrouwheid dwingende verbintenissen aan te gaan.
Zo komt hij in contact met jongere vrouwen die hem zo nu en dan gezelschap houden. Ook dure, exclusieve callgirls die weten hoe zij een conversatie moeten voeren, zoals Jasmine Moana. Zij is werkzaam in Amsterdam en houdt voor veel geld vooral succesvolle zakenlieden en publieke figuren gezelschap. Ze spreekt vloeiend Engels, Frans en Spaans, en kan net zo makkelijk meepraten over kunst en cultuur als over wetenschap en filosofie.
In het voorjaar van 1992 verdwijnt Moana plotseling spoorloos van de aardbodem. Drie dagen voor haar verdwijning wordt ze nog gespot in het Amstel Hotel in het bijzijn van een bekend Brits acteur. Als ze vervolgens niet verschijnt op een afspraak met haar vriendin, trekt deze aan de bel. De politie gaat op onderzoek uit, mensen die haar het laatst hebben gezien worden ondervraagd. Ook de Britse acteur krijgt een bezoek van enkele rechercheurs. Hij vertelt hun dat Jasmine na het contact nog een onderhoud heeft gehad met een fotograaf die een aantal portretten van haar zou maken. De fotograaf heeft haar inderdaad nog gesproken, maar weet niet waar ze daarna naartoe ging en wie ze nog zou ontmoeten. Vanaf dat moment loopt elk spoor dood.
In kranten, tijdschriften en roddelbladen verschijnen artikelen over de geheimzinnige verdwijning. Noël leest ze met meer dan gemiddelde aandacht. Er doen de wildste verhalen de ronde. Zo zou ze zijn meegevoerd door een groep Chinezen en momenteel in China leven als een ballerina bij de opera van Peking. Anderen menen dat ze is verdronken in de zee bij Zandvoort en weer anderen denken dat ze uit zichzelf het land heeft verlaten en daarbij een geheel andere naam heeft gebruikt. De meest curieuze verklaring is die van een astrofysicus die stelt dat Moana wellicht is meegenomen door buitenaardse wezens, zoals in de film Close Encounters of the Third Kind.
Noël knipt alle berichten uit de krant en bewaart ze in een aparte map. Onwillekeurig denkt hij daarbij terug aan die ene avond in het voorjaar van 1992 toen Jasmine Moana zich in zijn slaapkamer bevond.
“Wat kan ik voor je inschenken?” vroeg hij tijdens die gelegenheid.
“Een witte vermout met sodawater graag”, antwoordde ze.
Hij stond voor het drankkastje en voelde haar handen over zijn schouders en rug glijden. De vermout schonk hij in een driehoekig glas, deed er ijs bij, een schijf citroen en een groene olijf. De slaapkamer was ruim en hoog. Hier hadden zijn ouders Daniël en Geertruida geslapen. Nu hij.
“Wat vind je van erotische asphixiatie?” vroeg hij opeens zacht uit het niets, alsof hij haar mening over een recente film wilde horen.
Jasmine schrok een beetje, zoals mensen die onverhoeds wakker gemaakt worden uit een middagslaapje.
“Erotische wat?”
“Nee, laat maar.”
Ze lachte ingehouden. “Ik heb al heel wat meegemaakt, geloof ik, maar dat vermoedelijk nog niet. Het klinkt spannend. En het is vast ook spannend. Wat is het?”
Noël opende zijn mond, wachtte even en nam een slok van zijn drankje.
“Goed”, zei hij snel. “Wurgseks, bedoel ik. Maar vergeet dat ik het gezegd heb.”
“Nee, nee”, antwoordde ze snel. “Ga door. Vertel.”
Volgende maand:
Wat gebeurt er precies met callgirl Jasmine Moana? En welk geheim vertelt Diana haar zus Sofie tijdens Noëls 75e verjaardagsfeest?
