Volgend jaar

“En wat doe je volgend jaar?” Panagiotis haalt zijn schouders op. “Ga je dan weer hier in Parga werken?” “Nee”, komt er resoluut uit. Ik had het kunnen weten. Al tijdens ons eerste bezoek aan taveerne ‘Yacht Club’ raken wij met de 24-jarige Griek in gesprek.  Hij heeft weinig woorden nodig om ons het verschil duidelijk te maken tussen Parga in Noordwest Griekenland en het – hiervan 340 kilometer oostwaarts gelegen – Thessaloniki, waar hij woont. Panagiotis spreidt zijn armen zo ver als het kan: “In Thessaloniki wonen mensen, hier zijn het beesten.”

In Nederland kun je levenslang iemand regelmatig ontmoeten zonder hem of haar ook maar een heel klein beetje beter te leren kennen. Dat is misschien wat ik het meeste mis sinds ik niet meer als huisarts werk. Hoeveel dokters zijn zich bewust van dit voorrecht? Ik ben nooit een echte vakantieganger geweest, maar in Griekenland zoek ik wat in Nederland mis: warm menselijk contact.

In Griekenland zoek ik wat in Nederland mis: warm menselijk contact

Driemaal eten wij ’s middags in de ‘Yacht Club’. Het einde van het seizoen nadert. Drie keer zijn we vrijwel de enigen. Grieks horecapersoneel komt in beweging wanneer het druk is. Maar waarom zou je je haasten wanneer het rustig is? Vrouwlief en ik worden telkens vriendelijk door Panagiotis begroet, maar voordat wij worden bediend moet er natuurlijk eerst een sigaretje worden gerookt. Dan is de vraag naar wie de meeste aandacht moet gaan: het mobieltje of de gasten.

Op 17 juli zwaaide Panagiotis af uit militaire dienst, daags erna vertrok hij naar Parga om in de horeca te werken. Naar eigen zeggen maakt hij werkdagen van 15-17 uur, waarbij uiteraard in het weekend moet worden doorgewerkt. “Ik heb een vriend in Zweden die elke dag slechts zeven uur moet werken en veel meer verdient dan ik.” Maar Thessaloniki is de mooiste stad ter wereld, zijn favoriete voetbalclub is de beste, en hij spreekt slecht een mondje Engels. Daar wil Panagiotis beslist niet uit weg.

“Mijn broer kan een relaxed leven leiden. Die spreekt zeven talen en werkt in Athene. Binnenkort gaat hij voor twee jaar aan de slag in Israël. Ik ben geboren om te werken, mijn leven is helemaal niet relaxed….” Bij het tweede bezoek blijkt dat Panagiotis veel piekert. Waarover? Relaties? Nee, hij heeft een mooie vriendin; zij werkt in een ander restaurant van dezelfde eigenaar. Maakt hij zich zorgen over zijn gezondheid? De jongen haalt zijn schouders op. We krijgen het niet te horen.

Hoe ziet zijn toekomst eruit? Zijn ogen gaan stralen. Volgende week begint zijn vakantie. Een kleine week gaat hij naar het Griekse eiland Paros, waar de ouders van zijn vriendin wonen. Dan volgen twee dagen bij familie in Athene. Nee, natuurlijk niet om de Akropolis te bekijken maar om lekker bij te slapen en te relaxen. Daarna wachten hem nog paar dagen aan zee in de buurt van Thessaloniki. De vakantie eindigt met een trip van vier dagen naar Amsterdam, waar een vriend woont.

Ook mensen zonder toekomstplannen hebben altijd wel een droom

Daarmee houdt voor Panagiotis de toekomst op! Voor daarna is niets gepland: geen werk en ook geen opleiding of studie. Het lijkt de jongen niet te deren. Maar ook mensen zonder toekomstplannen hebben altijd wel een droom. Ik vraag er steevast naar zeker wanneer het gesprek stagneert in gepieker. “Ik wil graag naar Santorini om daar te werken; het seizoen begint hier eerder, eindigt later, en je kunt op dat eiland met hetzelfde werk veel meer geld verdienen. En over tien jaar wil ik eigen baas zijn, het maakt mij echt niet van wat, wanneer ik maar mijn eigen baas kan zijn.” Maar wat hij volgend jaar gaat doen zal hem een zorg wezen.

Delen