Voor Jonathan

Beste Jonathan*,

Je was in tranen toen ik jou belde en bleef gedurende het gehele telefoongesprek verdrietig. Hoopvol was jij naar de specialist gegaan, diep teleurgesteld keerde je terug. Het begon direct al bij het begin van het consult. Jij kampt al zolang met klachten en de klachten hebben zo’n forse impact op jouw leven, dat je op zijn minst had verwacht dat de specialist jou allerlei vragen had gesteld. Maar het bleef bij een paar algemene vragen, waaruit geen enkele interesse sprak.

Ook het onderzoek stelde weinig voor. Er werden geen afwijkingen gevonden en jij kreeg het gevoel dat de specialist toen al zijn conclusies had getrokken. Goed, hij erkende dat een test die in een ander ziekenhuis was gedaan op een probleem duidde, maar hij wist er geen goed raad mee en voelde er blijkbaar niet voor om de test te herhalen. Door te suggereren dat het bij jouw klacht om een subjectief gevoel oftewel iets psychisch ging, voelde je niet serieus genomen.

De afloop van het gesprek was helemaal ‘een slappe bedoeling’. De specialist kwam met een paar opties en liet aan jou de keuze. De eerste optie was niets doen, de derde of de vierde optie werd jou zonder nadere uitleg voor de voeten geworpen en het was direct al duidelijk dat de arts hierin zelf niet geloofde. Aan jou werd ook overgelaten of je direct al een vervolgafspraak wilde plannen, maar de specialist zelf leek dit niet nodig te vinden. Je kon hem eventueel ook bellen.

Beste Jonathan, ik begrijp jouw teleurstelling heel goed. Mag ik een poging doen om jou een en ander uit te leggen, maar beloof mij dat je niet boos op mij zult worden. Ik denk dat de specialist het helemaal niet slecht met jou meende. Er is geen enkele reden om te veronderstellen dat hij jou niet serieus heeft genomen, al kreeg jij wel dat gevoel. Ik vermoed dat de dokter, die jij hebt geraadpleegd, niet anders heeft gehandeld dan zijn collegae dat ook zouden doen.

Toen jij de spreekkamer binnenging, dacht je vermoedelijk dat de specialist van niets wist. Via ZorgDomein heeft jouw huisarts een verwijsbrief met informatie over jouw klacht en eerdere onderzoeken naar de specialist gestuurd. Nog voor de specialist jou in zijn spreekkamer zag binnenkomen, wist hij dus al heel veel van jou. Stel jouw klacht voor als een knikker. Het enige wat de dokter moet doen is de juiste knikkerbaan vinden. Voor de rest gaat het vanzelf.

Elke arts vindt het fijn om patiënten gerust te kunnen stellen. Jouw specialist vond geen afwijking en vanaf dat moment probeerde hij verdere medische bemoeienis te voorkomen. Dit werd echter overschaduwd door jouw klachten, waarvan je zo veel hinder ondervindt, en zeker ook doordat eerder een test met een verontrustend resultaat was gedaan. Aan dat laatste tilde de specialist blijkbaar niet zo zwaar. Hij opperde dat de één misschien gevoeliger is dan de ander.

‘Dokters denken met ‘shared decision making’ patiënten van dienst te zijn, maar menigeen voelt zich hierdoor aan het lot overgelaten’

Tja, beste jongen, en dan die opties die jij voorgelegd kreeg. In de geneeskunde is daarvoor een mooie naam verzonnen: ‘shared decision making’ oftewel samen beslissen. En fanatiekelingen voegen hieraan toe ‘and advance care planning’. Sinds potjeslatijn heeft afgedaan moet alles steeds meer in het Engels. Dokters denken dat zij met ‘shared decision making’ patiënten van dienst zijn maar menigeen voelt zich net als jij aan het lot overgelaten.

Aan het eind van ons telefoongesprek voelde ik nog steeds jouw teleurstelling. Mijn advies om al op korte termijn een nieuw afspraak met de specialist te maken werd direct verworpen. Het had weinig gescheeld of jij was echt boos op mij geworden. De specialist gaf jou een recept uit de categorie ‘baat het niet dan schaadt het niet’ mee. Ik stelde jou voor om dit middel op zijn minste twee weken te proberen. Dat vond je goed. Beste Jonathan, zullen we elkaar na deze periode weer bellen?

*Om redenen van privacy is gebruik gemaakt van een gefingeerde naam.