Waar is die fax gebleven?

Acht jaar geleden vroeg de receptioniste van een verpleeghuis in Amsterdam Noord wat het ambulancepersoneel kwam doen met de oude man die op een brancard naar binnen werd gebracht. “Die komt hier wonen, dat is doorgegeven hoor”, was het antwoord. Het duurde een poosje voordat kon worden geconcludeerd dat dit klopte. De fax waarin de overdracht van de man vanuit het ziekenhuis naar het verpleeghuis werd aangekondigd, was namelijk achter het kastje gevallen waarop het faxapparaat stond.

Die oude man was mijn schoonvader. En wie nu denkt dat dit vandaag niet meer kan gebeuren, vergist zich. De opstellers van het manifest Samen vooruit: een ambitie voor gegevensuitwisseling in de zorg hebben gelijk als ze stellen dat de fax – en zelfs de postzegel – vaak nog gemeengoed zijn in de zorg. Het spreekt boekdelen dat in het persbericht over de aanbieding van het manifest, gisteren aan minister Bruno Bruins, de opsomming van het aantal ondertekenaars maar liefst tien regels beslaat. De boodschap is duidelijk: regel dit, want we willen het allemaal.

De boodschap is duidelijk: regel dit, want we willen het allemaal

Deze zin uit het manifest – een van de doelstellingen van de coalitie achter het manifest – is veelzeggend: ‘Concurrentie vindt voortaan alleen plaats op toepassing van de data, en dus niet meer op de data zelf. Dat betekent dat zorg­aanbieders minder afhankelijk worden van hun ICT-leveranciers’. Waarom veelzeggend? In een interview in ICT & zorg (later Zorgvisie ICT) uit 2007 zei Ruud Pruijm (toen buitengewoon hoogleraar administratieve techniek, Erasmus Universiteit): “Het hele probleem is dat we een kleine markt hebben met veel te veel softwareaanbieders”. En Marc Berg (toen hoogleraar sociaal-medische wetenschappen, Erasmus Universiteit): “De bedrijven hebben nog steeds een te grote hindermacht”. Twaalf jaar geleden. Dit manifest had er best al een paar jaar eerder mogen komen.

Delen