Weerbarstig

We staan weer aan het einde van een jaar ontregelen. Goed om te zien dat zorgprofessionals samen steeds meer weten te bereiken. Maar de praktijk blijft ook weerbarstig.

In mijn praktijk behandel ik een patiënt met een complexe zorgvraag. Hij is volledig rolstoelafhankelijk, maar wel gemotiveerd om zo zelfstandig mogelijk te wonen. Tijdens een ziekenhuisopname twee jaar geleden werd hij geholpen met mechanische hoestondersteuning. Tijdens zijn revalidatieperiode vroeg de patiënt of dit apparaat hem ook in de thuissituatie zou kunnen verlichten. Een legitieme en simpele hulpvraag, toch? Echter niets is minder waar. We zijn nu 1,5 jaar verder en het is bijna een principekwestie geworden met telefoontjes naar leverancier, ziekenhuis, longverpleegkundige …, en nog steeds hebben we geen zicht op een effectieve oplossing.

Hoe kan een simpele vraag zo complex worden?

 Of toch? Na al die tijd is het duidelijk dat het Centrum voor Thuisbeademing Erasmus Rotterdam de indicatie kan stellen voor deze toepassing in de thuissituatie.Vervolgens worden we geconfronteerd met de vraag wie de verwijzing mag signeren. Dat lijkt de huisarts te zijn, maar na drie weken blijkt toch de longarts te moeten signeren. Hiervoor moesten we een nieuw consult plannen. Op moment van schrijven wacht mijn patiënt al twee weken op een bericht hierover. 

De hulpvraag is eenvoudig. Het traject naar de oplossing lijkt dat ook te zijn. Maar 1,5 jaar later zijn we nog steeds geen stap verder. Hoe kan een simpele vraag zo complex worden? Kunnen de schrap- en verbetersessies van ORDZ ons helpen? Dat denk ik wel. Maar durf als zorgverlener ook eens af te stappen van de protocollen en ga gewoon in gesprek met uw collega’s over de hulpvraag van de patiënt. Laten we hopen dat wanneer u dit leest mijn patiënt alles heeft kunnen regelen. Zo worden het toch nog mooie eindejaarsdagen. En dat wens ik u en uw familie ook.

Delen