Weglachen

Als mijn telefoon gaat, denk ik: yes, een bevalling! Normaal reageren en zeggen dat je eraan komt. Terwijl ik het liefst door de telefoon zou willen schreeuwen van blijdschap.

Eenmaal aangekomen bij de bevalling zie ik hoe de barende vrouw haar weeën opvangt. Het valt me op hoe haar partner haar hierbij coacht. Hij is zo lief. Hij masseert haar, zegt lieve dingen en ondersteunt haar bij alles. Wauw, denk ik, wat gaaf dat je dit zo samen kunt doen. Niet veel later zijn we getuige van de geboorte van een dochter. De vader breekt en huilt van geluk. Wat een emoties en wat bijzonder om hierbij aanwezig te zijn. Op dat moment weet ik zeker: ik heb de juiste opleiding gekozen!

Als de kersverse ouders genieten van hun pasgeboren dochter, moet er nog gehecht worden. Terwijl de verloskundige aan het hechten is, leid ik de vrouw af door een praatje te maken. Ineens hoor ik de partner zeggen: “Kan het misschien een steekje strakker?” Ik zit midden in een zin, maar val stil. Zei die lieve, zachtaardige man dit nu echt? Yes, hij zei het echt en hij meent het nog ook.

Voor mijn gevoel duurt de stilte een eeuwigheid

Ik ben in shock. Écht, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben eerstejaars. Nog maar vier weken in opleiding. Het is de allereerste bevalling waarbij ik mag assisteren.

Voor mijn gevoel duurt de stilte een eeuwigheid. Ik weet niet hoe ik moet reageren. De verloskundige gelukkig wel. Ze lost de ongemakkelijke situatie op, gewoon door ’m weg te lachen. Inmiddels weet ik dat dit soort situaties vaker voorkomt en weet ik hoe ermee om te gaan. Soms is lachen de beste oplossing.