Wel of niet behandelen

Al jarenlang bestaat discussie over de meerwaarde van de poli’s die in ziekenhuizen als paddenstoelen uit de grond schieten. Maar over de poli die hoogleraar geriatrische oncologie Johanneke Portielje heeft opgezet in het HagaZiekenhuis en gaat opzetten in het LUMC zal die discussie niet ontstaan. Portielje richt zich hiermee op de oudere kankerpatiënt en de meerwaarde daarvan zal voor iedereen duidelijk zijn.

Artsen zijn gericht op behandelen. Dat is begrijpelijk, want daar zijn ze primair voor opgeleid. Maar als het om ouderen gaat, is behandelen niet altijd de beste optie. In die ouderenpoli wordt op basis van oncologisch én geriatrisch onderzoek per patiënt in kaart gebracht of dit wel of niet het geval is. En dan kán de uitkomst zijn dat behandelen een minder voor de hand liggende optie is dan een afwachtende houding aannemen.

[Tweet “Als het om ouderen gaat, is behandelen niet altijd de beste optie”]Prostaatkanker bij mannen is wat dit betreft een goed voorbeeld. Als de kanker zich traag ontwikkelt en als bij zo’n patiënt ook sprake is van andere gezondheidsklachten – zoals een hartkwaal of diabetes – is de kans groot dat de patiënt aan de gevolgen daarvan komt te overlijden voordat de prostaatkanker zo ver ontwikkeld is dat die tot acute problemen leidt.

Wat Portielje met haar poli doet voor de individuele oudere kankerpatiënt, ligt in het verlengde van de vraag of bij een oudere met dementie wel of niet moet worden geopereerd bij een gebroken heup. Natuurlijk vereist de afweging om wel of niet te opereren goede uitleg aan de patiënt. En de uiteindelijke keus om wel of niet te behandelen zal bij de patiënt zelf blijven. Al is het de vraag of dit uitgangspunt volledig overeind blijft als de argumenten om dit niet te doen solide zijn en in richtlijnen zijn vastgelegd.