Het is goed toeven aan de oevers van het Nahuel Huapi-meer in het noordwestelijk deel van Argentijns Patagonië. Te midden van een spectaculaire woestenij bevinden zich hier kleine enclaves van luxe.

Tekst en beeld: Jurriaan Teulings

Mid-augustus is het staartje van de winter in Patagonië. De sneeuwgrens kruipt al wat hoger langs de bergflanken en het dal begint weer voorzichtig groen te kleuren. Een waterig zonnetje breekt door de wolken boven Lago Nahuel Huapi, een uitgestrekt meer bij Bariloche. Deze stad, officieel San Carlo de Bariloche geheten, is een geliefde bestemming voor buitenlanders en Argentijnen. We varen er op een bootje de schoot van het Andesgebergte in. Het meer heeft zeven armen; aan het uiteinde van de meest westelijke ligt Puerto Blest, niet veel meer dan een aanlegplek met een knus pensionnetje. Het isolement en de locatie, tussen hoge bergwanden, maken het tot een idyllische plek.

’s Zomers is Puerto Blest een populaire tussenstop voor wandelaars onderweg naar Chili.
’s Winters draait het er vooral om het verblijf in de muisstille wildernis. Onderweg aan boord verwarmen we ons met Argentijnse maté-thee en lokaal gestookte whisky, gevolgd door kaasfondue: een mix van inheemse, Schotse en Zwitserse invloeden die je hier  – vanwege de roots van de plaatselijke bevolking – regelmatig treft. Het uitzicht op de dichtbeboste hellingen verdwijnt zo nu en dan achter een gordijn van sneeuwvlokken.

Jaren veertig grandeur

’s Avonds volgt in het pensionnetje een diner met forel uit het meer en biefstuk van de pampa’s. Een fles Malbec maakt korte metten met onze jetlag. Als we de volgende dag terugvaren naar de bewoonde wereld, zien we vanuit Puerto Pañuelo een imposant gebouw, hoog op een heuvel tussen twee meren. Het is Llao Llao, de grande dame onder de Patagonische luxe hotels, bezield met een jaren veertig grandeur die het al vele decennia tot een geliefd onderkomen maakt van filmsterren, staatshoofden en royalty. Afgelopen maart logeerden de Obama’s er nog; nu is het de emir van Qatar die er met zijn gevolg een groot aantal kamers bezet.

De ware luxe ligt hier in het fabelachtige uitzicht

Ook de Oranjes hebben er overnacht. Prins Willem-Alexander ontmoette hier in 1999 zijn aanstaande schoonouders, 48 jaar nadat zijn grootvader er incheckte na het sluiten van een deal met president Perón. In hetzelfde jaar, 1951, stak een heel ander figuur hier de Andes over op zijn legendarische motorreis door Zuid-Amerika: Che Guevara. De revolutionair zal hebben gegruweld van het kapitalistische kasteel vol dikke tapijten en opgepoetste ornamenten. Toch ligt de ware luxe hier niet zozeer in de weelderige kamers, als wel in het fabelachtige uitzicht op het landschap rondom het hotel.

Luxe is leuk, maar in een oude jeep een berg op racen ook. Boven aan Cerro López, een van de nabije bergpieken, is het landschap bedolven onder een dik pak verse sneeuw. De hobbelige, spectaculaire rit omhoog eindigt bij een houten bergrestaurantje. We sterken er even aan met wat chocoladelikeur en wandelen vervolgens door het winterwonderland; waggelend als pinguïns, op grote sneeuwschoenen. Als we tegen de avond terugkeren bij Llao Llao, kleuren de besneeuwde bergtoppen rondom het hotel roze in het laatste daglicht.

Desolate vlaktes

Aan de andere kant van Lago Nahuel Huapi ligt Villa La Angostura.  Alleen de route hiernaartoe is al een traktatie: dwars door het oudste nationaal park van Argentinië – net als het meer Nahuel Huapi genaamd. Hier loopt de Andes uit in een glooiende steppe; beboste bergflanken worden afgewisseld door desolate vlaktes. Het natte asfalt strekt er als een zilveren lint doorheen. In het centrum oogt Villa La Angostura als een opgevoerd Tiroler skidorp, van het soort waar het ’t hele jaar rond een beetje Kerstmis is. Even daarbuiten fungeert ‘El Mercado’, een volledig uit gerecycled materiaal opgetrokken hotel- en horecacomplex, als totem voor Argentijns hipsterdom. Het ligt vlak om de hoek van Tinto Bistro, het restaurant van
koningin Máxima’s broer.

Ons hotel, Las Balsas, ligt verderop, afgezonderd aan een baai. De suites lijken erop te zijn gemaakt om dagenlang in te vertoeven, met luxe badkamers en beddengoed van Egyptisch katoen. Geen wonder dat het zo’n groot aantal honeymooners trekt. Het restaurant met zijn eigen wijnkelder maakt dat je het hotel in feite niet hoeft te verlaten. Maar ook hier is het uiteindelijk toch het uitzicht waar het om gaat; er is altijd wel een raam waardoor het spektakel van de Patagonische wildernis de aandacht trekt. De panorama’s verleiden ons telkens weer al deze luxe te verlaten voor een directe confrontatie met de elementen. Als we de laatste avond willen dineren in ‘La Cueva’, een sprookjesachtig restaurantje boven aan Cerro Catedral – de berg bij Bariloche die tot een van Zuid-Amerika’s populairste skibestemmingen is uitgegroeid – blijkt dat alleen te bereiken per sneeuwscooter. We pakken ons in en en racen nog één keer een helling op, door een nachtelijke sneeuwstorm.