Wonen
Mijn moeder woont in een monumentaal schoolgebouw. Ze huurt er particulier een prachtige studio met eigen luxe sanitair en een kitchenette. Hoge plafonds in de hal waaraan grote kroonluchters hangen. Vanuit haar studio kijkt ze op het vroegere schoolplein dat nu is omgetoverd tot een weelderige tuin met in het midden een grote boom die meer dan 100 jaar oud is. Jeu de boulesbaan, moestuin, gezellige zitjes onder een schaduwdoek; alles is er even mooi.
De zorg voor de twintig bewoners met dementie wordt geleverd door een intern thuiszorgteam, bekostigd uit de Wlz (volledig pakket thuis). De kok, klusjesman, gastvrouw, activiteitenbegeleider en huishoudelijke hulp vallen onder de servicekosten, opgenomen in de huurprijs van de studio, die overigens voor iedereen betaalbaar is, ook met alleen AOW. Een briljant initiatief van twee (zorg)ondernemers die inmiddels zeventig van dit soort huizen in het land runnen. De zorg is er goed en het leven ook, daar kan ik van getuigen. Mijn moeder is er doorgaans blij en tevreden.
‘De zorg is er goed en het leven ook, daar kan ik van getuigen’
Hoe anders was het in de jaren dat het haar al slechter ging, maar zij nog in het huis woonde dat ze ooit met mijn vader kocht. Waar thuiszorgmedewerkers en wij niet 24/7 aanwezig konden zijn en waar ze kon verdwalen in vier onnodige slaapkamers. Slaapkamers waar woningzoekenden een moord voor zouden doen, maar die onvindbaar en/of onbetaalbaar zijn op de volledig oververhitte woningmarkt. Potentiële huurders staan jaren ingeschreven voordat ze überhaupt in aanmerking komen voor een woning en potentiële kopers moeten torenhoge bedragen bieden en vissen dan nog vaak achter het net. Ik moest eraan denken toen wij gisteren bij de notaris de sleutel van het huis van onze moeder aan twee heel blije mensen konden overdragen. En ik moet er vandaag aan denken nu wij de laatste hand leggen aan dit woonnumer. Hoeveel ouderen (ook niet-dementerend) verdwalen en/of vereenzamen er niet in hun veel te grote huizen? Hoeveel jongeren kunnen mede daardoor niet starten? We hadden de verzorgingshuizen moeten moderniseren, maar er nooit vanaf moeten stappen.
2 reacties
spijtig dat u er zo over dnkt! om de startende jeugd een huis te kunnen geven…..
heeft niets te maken met het grote leegstaande huis van de “oudere mens”! de jeugd kan het in dit systeem niet voor elkaar krijgen deze huizen te bewonen.
daar waar uw moeder nu zit, en daar ben ik blij voor, DAT zou voor de jeugd een perfecte opstart zijn! alleen de slimme ondernemer heeft gerekend en berekend dat uw moeder de doelgroep is die zich voor dat ondernemende …….”leent”!
willen wij de jeugd de kans geven die wij als ouderen ook gehad hebben….
dan moeten WIJ massaal afscheid nemen van “alles wat ons nu dierbaar is”!!!!! maar willen wij dat ook????
emile van leeuwen
1 oktober 2021 / 12:25Dag meneer van Leeuwen,
U heeft iets in mijn column gelezen wat ik niet beoogde te zeggen. Mijn boodschap was geenszins: haal de ouderen uit hun huizen om de jongeren een start te geven. Mijn boodschap was: zorg ervoor dat ouderen die niet meer zelfstandig (alleen) kunnen en willen wonen, een goed alternatief vinden/hebben en niet heel lang op een wachtlijst staan, noch vereenzamen in hun grote huizen.
Deze column ging primair over de ouderen die het betreft (zij die zorg nodig hebben), niet over jongeren die daardoor wellicht meer kans hebben op de woningmarkt.
Elke oudere die zelfstandig kan en wil blijven wonen in het eigen huis, moet dat vooral doen en wens ik alleen maar toe dat dat heel lang zo kan blijven.
Met vriendelijke groet,
Marjan Enzlin
Marjan
3 oktober 2021 / 21:33