Zegeningen

Elk jaar verbaast het me opnieuw dat een mens na de zomervakantie slechts drie keer met de ogen kan knipperen voordat de kerstspullen weer van zolder moeten. Maar het is zover; de feestmaand is aangebroken en over een paar dagen vertrekt de man met de rode mijter en zijn zwarte, dan wel witte Pieten richting de zon en tuigen we en masse de kerstboom op.

Ik houd van deze maand. Het kaarslicht, het vuur van de open haard, de warmte van het huis waarin wij Nederlanders geneigd zijn ons in december te vaak, te lang en met te veel familieleden terug te trekken (als we die familieleden hebben). Maar de conclusie dat het wéér te lang en te veel was, wordt doorgaans pas achteraf getrokken. Als men zich net wat te vaak heeft geërgerd aan de een of andere dierbare tante en onderweg naar huis verzucht: dat doen we volgend jaar anders. Om het in het navolgende jaar uiteraard weer hetzelfde te doen. Want kerst is nou eenmaal de tijd om dicht bij elkaar te zijn. Hoe benauwend dat ook kan zijn.

Ik houd van deze maand; het kaarslicht, het vuur van de open haard

Dit jaar verkochten we in de zomer ons grote huis op de dijk en omdat we nog geen nieuw droomhuis gevonden hebben, vertrekken we volgende week naar een klein huurhuis in de buurt. De hele familie is een beetje uit balans, want we vierden al tien jaar samen kerst aan de rivier. Compleet met logeerpartijen, kerkbezoek, diners, liefde, warmte, koestering én alle bijbehorende ergernissen. Het wordt anders dus en daar komt nog bij dat onze oudste dochter er dit jaar niet bij is omdat ze de feestdagen als vrijwilliger doorbrengt in een Grieks vluchtelingenkamp.

U mag best weten dat ik dit jaar een beetje opzie tegen die feestdagen tussen de dozen in een huis dat niet het onze is. Maar als ik van onze dochter hoor hoe de gezinnen in ‘haar’ kamp leven, dan schaam ik me diep. Om vervolgens blijmoedig al onze zegeningen te tellen.

De redactie van Arts en Auto wenst u en de uwen heel fijne dagen en het allerbeste voor het nieuwe jaar toe.

 

 

 

 

Delen