Zorg, hulp en resultaat

Zorgverzekeraar Menzis heeft wat losgemaakt met zijn plan voor uitkomstbekostiging in de ggz, merkten we afgelopen maandag op social media. Voor- en tegenstanders gingen fel met elkaar in discussie en die discussie ging dinsdag gewoon door.

Inmiddels zijn ook standpunten van het Nederlands Instituut voor Psychologen en van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie naar buiten gekomen en die zijn de moeite waard om even onder de loep te nemen. Namens de NIP zegt bestuurder Hans Koot onder andere dit: “Zelfs als je vaststelt dat de behandeling aanslaat, moet je de cliënt voor lange tijd blijven volgen. De een komt er relatief snel uit, bijvoorbeeld omdat die hulp van een partner en familie heeft en een stabiel leven. Maar iemand die er alleen voor staat, geen vast werk heeft en al lang met psychische klachten rondloopt heeft juist veel zorg nodig tijdens en na een behandeling.”

Zorg? Ik ben geneigd om te zeggen: hulp, en dan vooral uit het sociaal domein. Hulp met het weer opbouwen van een als zinvol ervaren leven en een sociale kring. Typisch iets waarin partijen als buurtwerk, een gemeente en een ervaringswerker een belangrijke rol kunnen spelen.

Dan de NVvP. Voorzitter Damiaan Denys zegt dat het plan van Menzis amper uitvoerbaar is “want je kan in de psychiatrie heel lastig definiëren wat een resultaat is en je kan ook niet altijd definiëren wat een goed resultaat is.” Om vervolgens te stellen dat psychiaters met dat plan van Menzis gaan selecteren aan de voordeur op patiënten van wie ze verwachten dat de behandeling resultaat zal opleveren. Maar dat kan nu juist niet, als je ervan uit gaat dat het zo moeilijk is om te definiëren wat resultaat is. Die vrees is dus ongegrond.