Zorg of aandacht?

De verwachting is dat de veranderingen in de ggz op niet al te lange termijn gevolgd zullen worden door zo’n zelfde proces in de ouderenzorg.

Alles wijst erop dat ook hier de richting zal zijn om zo veel mogelijk onder te brengen in de eerste lijn. Los van de vraag of daar voldoende capaciteit is in mensen, middelen en kennis om een dergelijke toestroom op te vangen doemt nog een andere kwestie op.

Hoe maken we op een mensgerichte manier een scheiding tussen een zorgvraag en een vraag om aandacht? Het is een bekend gegeven dat onder ouderen de zorgvraag een legitieme manier kan zijn om het contact te zoeken dat ze door de dag heen zo vaak missen. Die vereenzaming is een thema dat niet onderschat mag worden. Het is ook een thema dat een eigen antwoord verdient. Dat antwoord zal componenten kennen als warmte, verbinding, plezier, ontspanning, vertrouwdheid en oprechte belangstelling.

Zorg is in deze situatie een surrogaat, het brengt geen oplossing. Een vraag om aandacht oplossen door zorg te vragen is op zoek gaan naar een halfbakken antwoord dat alleen maar onbevredigend kan zijn voor beide partijen.

Wijlen Arnold Cornelis noemde zoiets een catastrofale oplossing: daarbij wordt de oplossing daar gezocht waar het probleem niet ligt.

Zijn wij als maatschappij in staat om de toenemende vereenzaming onder ouderen een halt toe te roepen met oprechte aandacht, waardoor ook de zorg voor ouderen de ruimte krijgt en niet verstikt en verstrikt raakt?

Zonder een antwoord op deze vraag zou de term die Arnold Cornelis gebruikte weleens ongehoord treffend kunnen zijn.