Beroepskeuze nieuwe stijl

Ooit zette ik mijn eerste stappen in de gezondheidszorg op een bijzondere plek waar ik veel heb geleerd: de luchtverkeersleiding. Samen met Gerda de Groene, die nu als arts werkt bij het centrum voor beroepsziekten, mocht ik een combinatie opzetten van curatieve en preventieve zorg op deze bijzondere locatie. Dat wil zeggen, op één van de drie locaties die Nederland daarvoor kent: Nieuw Milligen.

Wat misschien wel het meeste indruk op mij gemaakt heeft, is de denkwijze achter de opleiding van luchtverkeersleiders. De verantwoordelijkheid om een vliegtuig vol mensen veilig te begeleiden krijg je niet zomaar. Ook de stappen om van dat eerste vliegtuig te komen naar een ‘buis’ met 7 vliegtuigen en medeverantwoordelijkheid te dragen voor de naast-zittende luchtverkeersleiders verlopen niet zomaar.

Het bijzondere daarvan is dat er een hard criterium wordt gehanteerd dat niet kan worden overvleugeld door theoretische kennis, geduld, vasthoudendheid of geluk. Dat criterium is of degene in opleiding ontspannen achter de buis zit. Het uitgangspunt is dat wanneer iemand daar niet ontspannen zit, het werk niet echt bij deze persoon past. Dat zal uiteindelijk leiden tot spanning en zou kunnen leiden tot fouten. En fouten zijn dodelijk in dat vak.

Het ultiem doorvoeren van de vraag of er een passende match is tussen de persoon en het werk dat deze zal gaan doen vond ik verfrissend. Het geeft zo’n ander perspectief op de gezondheidsklachten waar velen mee worstelen, ook in de zorg. Daarmee zeg ik niet dat mensen die klachten dan aan zichzelf te danken hebben. Wel denk ik dat de wijze en de basis waarop beroepskeuze tot stand komt wat frisse lucht kunnen gebruiken. Dat geldt net zo goed voor de keus voor een studie als voor de specialisatie binnen die studie.

Leer mensen tenminste wat ervoor nodig is om niet vast te lopen en om het mooiste uit hun talenten te halen. Of nog mooier: leid ze niet op om het moeras in te lopen.