Bijzonder weerzien
Afgelopen weekend liep ik in de stad, wat niet mijn favoriete besteding van de zaterdagmiddag is. Deze keer vormde de uitzondering op die regel. Midden in de drukke winkelstraat kwam ik iemand tegen die me vaag bekend voorkwam. Hij deed me denken aan een patiënt van lang geleden, maar dan flink wat forser, redelijk kalend en zo te zien een trouwe klant van de plaatselijke tattoo-artiest.
Hij keek mij al even vorsend aan en inderdaad bleek het Michiel te zijn. We raakten aan de praat tussen kinderwagens, puntzakken friet, goede-doelenverkopers en andere typische zaterdagmiddagattributen.
Zijn verhaal wil ik u niet onthouden. Michiel kwam in een revalidatietraject na een redelijk bizar ongeval als man van begin 20. In de jaren na het ongeval was hij weer bij zijn ouders gaan wonen, had de geneugten van softdrugs ontdekt en functioneerde op het niveau van kamerplantje. De hele dag zat hij op de bank. Daaruit bestond zijn leven zo ongeveer.
Het revalidatietraject was succesvol, gelukkig, en Michiel boekte stap voor stap vooruitgang. Langzaam maar zeker werd de jonge man weer zichtbaar die hij eigenlijk was.
Omdat er ook een aansprakelijkheidsverzekeraar bij dit traject betrokken was, werd met Michiels goedvinden een gesprek gepland waar ook de desbetreffende arbeidsdeskundige bij aanwezig zou zijn. Dat gesprek staat nog steeds in mijn geheugen gegrift, ook al is het jaren geleden.
De arbeidsdeskundige gaf aan dat hij begreep dat Michiel dermate vorderingen maakte dat Michiel weer aan het werk zou kunnen. Michiel knikte. Daarop gaf de arbeidsdeskundige aan dat het voor Michiel vast niet de bedoeling was om terug te gaan naar het oude werk als lasser. Michiel knikte, maar schoof ook langzaam onder de tafel. Achterdochtig. Voorzichtig. De arbeidsdeskundige vertelde vervolgens hoe hij had onthouden dat Michiel dat werk nooit lang had willen doen. Dat zijn ambitie en zijn droom in de muziek lag. Om kort te gaan: Michiel werd ter plekke een opleiding aangeboden op het terrein van techniek in de muziek. Michiel zat inmiddels weer rechtop. Vol ongeloof.
Vanmiddag in die drukke winkelstraat vertelde Michiel dat hij uiteindelijk die opleiding heeft afgemaakt en een baan had gevonden in de muziek die hem paste als een handschoen.
Met terugwerkende kracht groeide mijn waardering nog verder voor de arbeidsdeskundige die zo goed in staat was geweest om te handelen naar de aard van de mens, in plaats van puur het dossier af te ronden. Voor mij is het een bewijs dat met oprechte goede wil en in passende afstemming met elkaar prachtige zaken mogelijk zijn. Vlak voordat we elkaar een hand gaven knuffelde Michiel met een meisje dat aan een softijsje likte. Zijn dochter. Michiel heeft een leven gewonnen.
