Buitenlandselectie

Eens per maand plaats ik hier een selectie van links naar opmerkelijke nieuwe artikelen, afkomstig uit Engelstalige kwaliteitsmedia, over onderwerpen die te maken hebben met ziekte, gezondheid en gezondheidszorg. Dit zijn vooral ‘verhalende’ teksten, meestal van wat langere adem, en meer geschikt voor in de lees- of leunstoel dan voor achter het bureau.

My prescription for dejected doctors? Stop harking back to a golden age that never was
Ouder wordende dokters die steeds over van alles klagen: ze zijn een vast gegeven van deze tijd. Clare Gerada is huisarts in Londen, en oud-voorzitter van het Royal College of General Practitioners. Voor het dagblad The Guardian schreef ze een oproep aan haar ontevreden collega’s. Zeker: het uitoefenen van het medisch beroep is nooit gemakkelijk. Maar dit is geen reden voor nostalgie naar een geïdealiseerd ‘vroeger’ dat in werkelijkheid nooit heeft bestaan. ‘The job I started out in 35 years ago’, schrijft dokter Gerada, ‘is very different today. These days it is faster, more litigious [gejuridiseerd] and more regulated. But it is also safer, more equal and more varied, and offers young doctors far more opportunities.’

Empire of Pain
Dat de Verenigde Staten lijden onder een ware epidemie van verslaving aan opioïden, is nu zelfs doorgedrongen tot het Witte Huis in Washington, waar president Trump eind oktober een nationale ‘health emergency’ afkondigde. Veel minder bekend nog steeds, is het zakelijke verhaal achter deze catastrofe, hier diepgravend uit de doeken gedaan door het weekblad The New Yorker. Met hierin een centrale rol voor Purdue Pharma, het besloten, niet-beursgenoteerde bedrijf van de familie Sackler, waarvan de leden naar buiten toe vooral bekend staan als mecenassen voor Amerika’s beroemdste museums. Maar Purdue is óók ontwikkelaar en producent van OxyContin, dé pijnstiller die als geen andere verantwoordelijk wordt gehouden voor de huidige verslavingsgolf. En waarmee Purdue, volgens schattingen, vanaf de lancering in 1995 tot nu toe zo’n 35 miljard dollar omzet genereerde.

A Generation in Japan Faces a Lonely Death
Een echt prachtige reportage in The New York Times, met ook indringende fotografie, neemt ons mee naar een woonwijk aan de rand van Tokio die ooit gold als symbool voor de toekomst van Japan. Gebouwd in de jaren zestig van de afgelopen eeuw, met moderne appartementen voor de jonge gezinnen van een nieuwe klasse van goedopgeleide ‘hoofdarbeiders’, is die belofte toen ook zeker waargemaakt. Maar anno 2017, ruim een halve eeuw later, wordt Tokiwadaira vooral nog bewoond door oude mensen – de meesten van hen alleenstaande weduwen of weduwnaars, en veel van hen sociaal geïsoleerd. Een eenzame dood is hier eerder regel dan uitzondering, en werpt voor velen ook nu al zijn schaduw vooruit naar het gewone leven van alledag.

I Think, Therefore I Am Getting the Goddamned Epidural
Veel verwijzingen naar de ideeën van René Descartes, in dit krachtige en scherpe essay voor Longreads, een website ‘dedicated to helping people find and share the best storytelling in the world’. Het is geschreven door Rebecca Schuman, een schrijver uit St. Louis, en heeft als ondertitel ‘On midwives, metaphysics, and intensely natural births’, en vertelt het verhaal van een bevalling. En blijkt, als we alle 3889 woorden hebben gelezen, vooral een nuchtere maar keiharde aanklacht. Gericht tegen verloskundige hardliners voor wie iedere bevalling in het ziekenhuis en onder professioneel-medische begeleiding, laat staan als dit gepaard gaat met effectieve bestrijding van (verschrikkelijke) pijn, een daad is van verraad aan ‘de natuur’.

Anatomy of a Surrogacy
Ook dit is een verhaal van zwangerschap en bevalling, maar met een compleet andere invalshoek. In Canada is draagmoederschap wettelijk toegestaan, maar niet als hiervoor geld wordt betaald anders dan authentieke ‘onkosten’. Dit vage, juridisch weinig eenduidige criterium zet als vanzelf de deur open voor arrangementen waarbij wel degelijk wordt betaald. Tot wat voor onvoorziene complicaties, conflicten en ellende dit kan leiden, vertelt dit verhaal voor Hazlitt, ‘a home for writers and artists to tell the best stories about the things that matter most to them’ (en onderdeel van uitgeverij Penguin Random House). Met dit keer uiteindelijk toch een goede afloop – iets dat je de hoofdpersonen in dit drama, zowel de draagmoeder als de opdrachtgevers/aanstaande ouders, na lezing ook van harte gunt.

Delen